Grises son a meirande parte das personaxes desta desacougante novela, tinguidos pola cor dos seus fantasmas, das súas culpas, das súas derrotas, dos seus silencios, nos que Ledicia Costas afonda nunha sorte de viaxe ó corazón das tebras, do que o lector tampouco sairá indemne.
Por Angelo Nero
Reivindicaba o escritor vigués Manuel Esteban, nunha entrevista que lle facía Iria Bouzas en Nueva Revolución, a beleza do gris e de todos os seus matices, tanto nas personaxes como nos escenarios do seu último libro, “O meu nome é ninguén”, de tal sorte que máis que considerarse escritor de novela negra pensa que conviña acuñar o termo de novela gris, algo que pode estenderse a unha fornada de títulos da nosa literatura máis recente. Coido que é unha boa definición, -ela mesmo recoñeceuno nun faladoiro con Manuel Esteban na feira do libro de Vigo- para a nova novela de Ledicia Costas, “Infamia” (Xerais, 2019), pois o gris impregna todas as súas páxinas, como unha néboa mesta que semella un dos protagonistas principais de Merlo, a pequena vila onde se desenrola a trama, e que os lectores vigueses ben poden albiscar como unha das parroquias do seu rural, Beade, onde se criou a escritora.
Grises son a meirande parte das personaxes desta desacougante novela, tinguidos pola cor dos seus fantasmas, das súas culpas, das súas derrotas, dos seus silencios, nos que Ledicia Costas afonda nunha sorte de viaxe ó corazón das tebras, do que o lector tampouco sairá indemne. O certo é que este non é un libro para combater o insomnio, máis ben para provocalo ou, se cadra, para enxendrar non poucos pesadelos. Esta é unha viaxe ás miserias da condición humana, na que a autora non dubida en luxarse as mans para mostrarnos que o mal aniña en nós, en moitas formas distintas: coma autores materiais dos crimes, máis tamén como cómplices, colaboradores ou encubridores, a través da mentira, da ameaza ou do silencio.
Semella que o Merlo que descubre a profesora de Dereito Penal Emma Cruz –os dous personaxes centrais da trama- está infectado desa semente do mal que abrange adolescentes e pais, policías e cregos, enleados nunha arañeira tecida en torno á misteriosa desaparición das irmáns Giraud.
Cunha estrutura narrativa frenética e aditiva, que nos fai navegar polas súas páxinas como por unha galerna, con ganas de que remate e deixándonos co estómago revolto, ten moito tamén de thiller psicolóxico e mesmo de denuncia social, pois pon o foco nalgunha das peores lacras desta sociedade, nas que non afondarei para non desvelar o desenrolo da historia.
O interese da profesora Cruz na desaparición das irmáns –ela mesma arrastra o trauma dunha perda-, vintecinco anos atrás da súa chegada á vila, desencadeara un feixe de coiteladas na néboa, que removeran ós fráxiles cimentos da sociedade de Merlo, a par que, quizais para engadirlle algún doce a tan amarga trama, Ledicia Costas nos ofreza un feixe de lugares comúns da cultura contemporánea, como David Lynch, The Smiths, Nick Cave, Alfred Hitchcock ou Joy Division, ou a descuberta de Félix Francisco Casanova, o poeta canario morto cando só contaba 19 anos, ao que recorre con frecuencia outro dos protagonistas para calmar os seus demos interiores.
Sinalarei, para rematar, que aqueles que din que a verdadeira patria dos homes é a infancia, é porque non sufriron o inferno dos abusadores nos patios dos colexios, nas casas ou nas igrexas, e por iso teñen nostalxia desa época que te marca (ou te manca) para sempre. Máis para os habitantes de Merlo, a infancia é un tempo truncado, e a súa verdadeira patria é a Infamia, que levan a costas coma unha capa de néboa.
Se el primero en comentar