Á hora de facer a música intentamos deixarnos levar e expresar a idea que tiñamos cada un das distintas fases deste cambio de plano existencial, evitando caer en misticismos ou vínculos coa relixión.
Por Angelo Nero | 2/02/2025
Descubrín a Margarida Mariño en 2015, aínda que ela xa tiña unha importante traxectoria musical detrás, cando formaba parte do dúo Treme, coa cantante e guitarrista Su Garrido Pombo. Dous anos despois vina nun proxecto radicalmente distinto, xunto Fernando Barroso á mandolina, presentado o álbum “Silence Lovers Club”. Logo púxolle música, co seu irmán Borja, ó espectáculo Pulcinella, producido polo Teatro Real, e tamén ó espectáculo de danza Good Luck de Alfonso Rivera, sobre o drama das migracións. En 2020 volvín vela sobre un escenario presentado “Cello & Electronics”, onde procuraba novos camiños, experimentando nos límites sonoros do violonchelo. E a pique de rematar o 2024 volveu sorprenderme cunha aposta vangardista, que firma xunto ó pianista Álex Aller.
Dende aquel 2015, no que te escoitei por primeira vez ata hoxe, semella que houbo un longo camiño de aprendizaxe e de experimentación, ¿cal deses proxectos dos que formaches parte nestes case dez anos te axudou a crecer máis musicalmente? ¿ou pensas que todos eses pasos foron igual de importantes para chegar a esta “Transmutation”?
De todos eses proxectos que mencionas aprendín moito, a distintos niveles, e colaborando con diferentes artistas tamén coñeces outras formas de traballar, outras perspectivas.. Para crear este proxecto con Alex en remoto, estando el en Madrid e eu en Vigo, e véndonos moi pouquiño en persoa (nada mais que para gravar, os concertos, etc) penso que foi posible grazas á experiencia e ó bagaxe de cada un por separado, aportando o que considerábamos mellor o un do outro para facelo, poñéndo moito mimo no proceso de composición e respectando as ideas que veñen do outro.
No teu anterior traballo reflexionabas sobre a ecoloxía, as migracións ou o cambio climático, pero, nesta novo álbum a tua fonte de inspiración e a morte, ó efémero da nosa condición humana e as posibilidades de transcendencia, ¿como xurdiu esa reflexión e como foi o proceso de creación para transformala en música?
Para nos é un tema que está moi presente, aínda que moitas veces na nosa cultura, ou no sistema no que vivimos e traballamos cada día pareza que ese momento non vai chegar. Ó certo é que vivimos de costas a moitos procesos naturais e a morte é un mais deles, o mais ineludible e tamén necesario e rexenerador, que permite que algo novo medre, polo que non pensamos que sexa un tema necesariamente pesimista ou triste, ó contrario. Á hora de facer a música intentamos deixarnos levar e expresar a idea que tiñamos cada un das distintas fases deste cambio de plano existencial, evitando caer en misticismos ou vínculos coa relixión etc. Traballar con Alex é unha pasada porque pon todo o corazón no que fai, e iso nótase (creo eu).
O pianista Álex Aller é a outra parte desta “Transmutation», compositor de bandas sonora e espectáculos de danza, que mestura a electrónica con outras músicas, como a neoclásica, no seu interesante proxecto Jus Kno’. ¿cales foron os camiños que vos levaron a atoparvos e erguer este traballo?
A historia de como nos coñecimos é curiosa xa que, aínda que Alex é asturiano e eu galega, e compartimos un perfil estético-musical parecido non foi ata despois de vernos nun par de concertos (el a min no WOS 2019, e eu a el no Underfest 2022) que comezamos a falar e a seguirnos polas redes sociais. A el sempre lle gustou engadir instrumentos acústicos e orgánicos á súa música (de feito no seu proxecto persoal traballaba antes con outra cellista) e a min fascíname todo o universo que consegue crear dominando os sintetizadores, efectos, etc que aínda que alguén poda pensar que é doado son horas e horas de experimentación, aprendizaxe e cun gusto exquisito que admiro moito do seu xeito de crear.
Unha parte importante do voso directo o pon a artista visual Irene Sáenz, que crea unha serie de imaxes que reforzan as texturas das melodías que saen das teclas e das cordas, ¿porque é tan importante para vos esta posta en escena e que queriades transmitir con ela?
Porque dende o principio pensamos no proxecto coma unha proposta multidisciplinar, e temos a inmensa sorte de ter a Irene con nós dende o minuto 0, durante todo o proceso creativo tamén da música, e pensamos que o seu universo electroanalóxico tiña moito que ver tamén co noso, ademais de que pensamos que esteticamente consigue potenciar e elevar todo o que nos facemos. Creo que sabe levar ó directo a outro nivel, evocando mais alá do que nos podemos chegar coa música.
Baixo a dirección de Pablo Villanueva gravades un “Live” espectacular no Mosteiro de Carboeiro, que é unha boa mostra do novo traballo, ¿como foi rodar nun entorno tan particular e como sentiches as túas melodías dentro desas paredes de pedra?
A verdade é que o proceso de gravación foi bastante odisea xa que, visitamos distintos lugares, museos, auditorios, etc e o único que non tiña pantalla ou opción a incluír os visuais era este, pero, tanto Alex coma min sentimos que era un espazo espectacular con moitísima Forza, moi único (para nos que xa o coñecemos quizais non tanto pero para o público de fóra están alucinados, ou iso nos din no YouTube) e pensamos que merecía a pena sacrificar os visuais para gravar alí. Tamén nos atraía a idea das columnas xa que tiñamos claro que queríamos que fose un plano secuencia e poder moverse entre elas creemos que quedou xenial. Pero o certo é que gravar alí non foi doado, aínda que o Concello de Silleda deunos o permiso e foron encantadores (ningunha pega) ó estar aberto ó público tiñamos que ter constantemente coidado con que non se metera xente no plano, ademais de que non hai luz e tivemos que levar nos os xeradores, etc mais o frío, o pó, a humidade.. pero a maiores o xa evidentemente o arriscado de facer un plano secuencia tan longo e que saia todo ben nunha soa toma. A que escollemos foi a derradeira, na que todo equipo entregámonos a tope, remando na mesma dirección, e tiñamos claro que esa tiña unha enerxía moito mais potente ca o resto. E non paramos ata conseguila. Despois estabamos esgotados pero moi satisfeitos de argallar esa tolemia.
A presentación de “Transmutation” foi na última edición do WOS Festival, no Teatro Principal de Compostela, onde compartiches cartel con proxectos vangardista como a da pianista Lauren Halo, que viña acompañada da chelista Leila Bordreuil, ¿como foi a resposta do público? E, a proposito do festival ¿pensas que é preciso que as institucións apoien dun xeito máis decidido este tipo de iniciativas?
A resposta do público foi sorprendentemente acolledora. A nos non nos coñecía ningúen, foi estrea absoluta, e aínda así o teatro estaba bastante cheo (unha das marabillas que ten o WOS, que o público vai a descubrir novas propostas, coa mente aberta), pero tanto eles coma nos levámonos unha sorpresa, aínda hai xente que me di que lle encantou ese concerto e nos lembrámolo con moitísimo agarimo.
Creo que sí deberíanse fomentar dende as institucións propostas mais vangardistas, alternativas e de formatos diversos que se saian un pouco do habitual, porque doutro xeito é moitísimo mais complexo levalas ao público, e non vexo que mal pode traer, ao contrario só pode mais que enriquecer tanto ao tecido cultural dunha cidade coma aos locais, espazos, etc.
En novembro presentades o voso traballo no Réplika Teatro de Madrid, e en decembro no Auditorio Municipal de Vigo, aínda que semella que non foi doado montar o concerto na túa cidade, ¿porque non hai máis facilidades para traer propostas como a vosa a Vigo?
Porque un concerto coma o noso en Vigo non ten cabida a nivel interese xeral, comezando polo Concello. Pero para min que son de aquí, que vivín moitos anos fora, e que escollín voltar porque sigo amando a pesar de todo a miña cidade era importante organizar polo menos 1 concerto de presentación aquí e compartir con tod@s no que estivemos traballando os últimos meses, e tamén fixémolo por se a alguén lle interesaba ver algo mais que luces, macro-concertos en Castrelos, monólogos no teatro ou fútbol.
Participaches na banda sonora de “Soy Nevenka”, como as Fillas de Cassandra, unha das últimas revelacións da música galega, ¿que tal foi a experiencia de formar parte desa película?
Foi moi ilusionante porque, aínda que eu era unha mera intérprete/executante da fermosa BSO escrita por Xavi Font, ó haber tan pouquiña instrumentación durante toda a película distínguese moi ben e recoñécese o papel do cello. E para min foi un soño poder aportar o meu graniño de area e sentilo tan real vendo e escoitando e película no cine. Non esquecerei esa sensación.
Por último, queríamos preguntarte pola traxectoria de “Transmutation”, si tendes xa datas confirmadas para presentar o disco en outras cidades, e tamén si tes algún outro proxecto para o ano que ven.
Agora mesmo e a raíz dos concertos de presentación, Alex e eu estamos argallando un novo proxecto que aínda do que aínda non podemos falar, pero sí podemos dicir que está relacionado tamén co mundo do cine, e que estamos moi ilusionados de que sexa o noso próximo traballo en colaboración.

Se el primero en comentar