Lenine, un certo revolucionario, un gran home de estado

Revolución rusa: Lenin, el profeta revolucionario de la fe marxista

Por Jose Vieira

Comezaran as nosas vacacións e, como nos tiñan prometido, iriamos facer unha visita de estudo á Rusia. Estabamos sen posibilidades de poder facer a viaxen directa e, moi menos legal, a ese país, con quen Portugal no tiña relacións diplomáticas.

Máis o momento era moi complicado, dado que estabamos en plena guerra colonial, razón pola cal a fiscalización sobre os cidadáns portugueses por parte das estruturas fascistas de vixilancia (a policía política designada – Vixía Internacional e de Defensa do Estado – PIDE, pronto bautizada de Dirección Xeral de Seguridade- DGS), era moi rigorosa.

Así que os elementos que deberían saír para esa visita de estudo na Rusia, terían que ter un pasaporte dun país, que tivese relacións con dito país, e a viaxe tería que ser desde un país onde fose posíbel viaxar de avión. Estaban montadas as cousas para que todo pasase, como nunha película policial, o suspense era aliciante.

Así que chegado ao día X, partimos para a nosa visita de estudo, na máis completa discreción, mesmo coas respectivas familias. Saímos de Portugal, desde distinguidas localizacións até España e, desde aquí até Francia, onde recibimos os nosos novos pasaportes, e pronto voamos até Londres. Até estarmos no aeroporto de Londres e, co “Chek in” efectuado na compañía Aeroflot, a incomodidade era enorme. No entanto, esta sensación non se disipou tras, que nos sentamos nos respectivos lugares do avión.

Dentro do avión, fomos tratados como auténticos pasaxeiros de luxo, cousa que nos sorprendeu, de forma moi agradábel e ao pouco tempo de voo, nos sentimos completamente descontraídos. Foi o primeiro contacto cunhas xentes dunha amabilidade e profesionalismo extraordinario. O avión ía máis ou menos a medio de súa capacidade, se trataba dun gran aparello, probabelmente un competidor dos 747 americanos. No entanto, non tiña segundo piso, mais era comodísimo, e o servizo a bordo espléndido. Ao fin de varias horas de voo, sen escalas, aterramos en Moscova, sen calquera novidade de maior.

Aí comezou a odisea das verificacións da nosa documentación, pois como era unha documentación a que chamaban triangular e, a súa verificación demorou máis ou menos uns 20 minutos en fronte dos postos de control, para cada un.

Logo nos agardaban, despois das barreiras, os camaradas do PCUS, que axilizaron todos os outros procedementos e nos conduciron até ao hotel Rusia. Neste hotel, nos foi ofrecida unha escena de benvida, con música rusa e, coas habituais saudacións de toda a vida, vodka incluído. Esta escena e a recepción, foi ofrecida nun espazo especial nese enorme hotel de miles de camas.

A cada un nós, foi adxudicado un interprete e, ao mesmo tempo un cicerone altamente ben formado e que nos viría buscar o día seguinte as 8 horas, para comezarmos as nosas visitas de estudo. Así, foi como comezou a nosa estadía en Moscova.

Puntualmente tomamos un excelente pequeno xantar de calidade, pero  frugal, estando presentes os nosos acompañantes para nos facilitar calquera dificultade. De aí seguimos para unha reunión onde nos foron indicados os programas que iriamos seguir, o seu traxecto un traxecto e, como nos agrupariamos. Estaba todo organizado ao milímetro. No entanto, sempre prevalecendo unha amabilidade e, ao mesmo tempo, unha gran curiosidade, de coñeceren tamén en pormenor, da nosa boca, informacións sobre a situación, existente no noso país.

Neste momento, debemos engadir, que tivemos coñecemento doutros grupos de distinguidos países, que xa chegaran en días anteriores. Fomos entón informados que despois das reunións de cada día, podiamos visitar o que desexásemos, por nosa conta, tendo posto á nosa disposición, para tal fin, un taxi que se encargaría de nos levar e facilitar as visitas.

Logo, o primeiro día, tivemos unha visita para ver o mausoleo de Lenine, este monumento está incrustado na muralla do Kremlin.

Xamais poderemos esquecer esta visita, que foi para nós unha autentica homenaxe ao grande teórico e político, que sempre admiramos, e que pasou á historia co pseudónimo de Lenine, cuxo certo nome era Vladimir Ilich Uliánov. A fecha do seu nacemento, foi no seu calendario juliano, o día 10 de abril de 1870, mentres no noso calendario gregoriano, corresponde a 22 de abril de 1870, na cidade de Simbirsk, nas proximidades do río Volga. Posteriormente, esta cidade pasou a chamarse Uliánvsk, a partir de 1924, en súa honra, continuando aínda co mesmo nome.

Da visita ao seu mausoleo (que por certo é a segunda versión, pois foi reconstruído), gardo aínda hoxe a imaxe impactante da súa figura embalsamada.

Chávez sigue el camino de Lenin, el primer revolucionario embalsamado

Esta paraxe, está completamente rexistrada en mi cabeza como das cousas, que máis me impresionar. É realmente unha visión inesquecible. É unha romagem imprescindíbel.

Logo seguimos para as reunións por especialidades e obxectivos e, como é evidente, estaban creadas as condicións de fixación de atención, quere intelectual quere física, despois da visita ao mausoleo. Se tratou, a vista ao mausoleo, como dun aperitivo, para a aclimatización, ás respectivas conferencias seguintes. Desde esa visita pasamos o resto do día en actividades de interese formativo.

Volvemos ao hotel cerca das 4 horas da tarde gastando o tempo a dar unha volta polas tendas do corpo diplomático aloxadas no piso baixo do hotel, onde tamén había delegacións do Banco da URSS, para efectuar, operacións de cambios de diñeiro.

Despois xantamos no hotel, con todos os compoñentes do noso grupo, tendo algúns planeado saír a dar unha volta pola Praza Vermella. Outros ficamos no hotel. Pois, estaba moi frío e o día seguinte continuaban as reunións, agora unha hora máis cedo, do que o primeiro día.

Non obstante, fomos informados que, iría decorrer unha conferencia o día seguinte, nun dos salóns do Hotel, sobre Lenine e os seus derradeiros días na Casa Grande.

Esta era feita en ruso, no entanto tiña tradución simultánea á escolla, en francés ou en inglés. Era algo que non formaba parte do programa xeral, ficando unicamente ao arbitrio de cada un. Non todos nos inscribimos, sendo obrigatorio indicar a lingua escollida e, no noso caso, optamos polo francés.

O día seguinte, as tarefas obrigatorias comezaron unha hora máis cedo, no entanto, tamén terminaron cerca dunha hora máis tarde. Pola tarde ficamos libres para dar unha volta pola cidade. Así, por exemplo, visitamos o Kremlin e paseamos até á hora da conferencia, visitando o hotel onde se tiña realizado a Primeira Internacional. Fomos informados que a duración de cada sesión da conferencia, sería de 90 minutos, sendo a segunda conferencia, dous días despois e tamén de 90 minutos.

Ese primeiro día, a cea sería de nosa conta, no entanto, ofreceran uns vales para que a cea non saíse dos nosos petos. Máis unha xentileza da organización. Esta indicación, significaba que podiamos probar comida típica das Repúblicas. Así, que solicitamos o apoio do departamento da Inturist e tres de nós, escollemos comida da Mongolia.

Algo de espectacular, xente moi agradábel e acolledora, sendo animada por música tamén da República. Difícil despois foi volver ao Hotel pois tiñamos, por falta de experiencia esquecido de pedir que nos fosen buscar ao respectivo restaurante. Aquí pasou una anécdota moi interesante; quen nos veu facer o servizo de taxi, foi un coche patrulla da policía de Moscova. Só queremos precisar, que nese momento nevaba de forma moi forte e a temperatura oscilaba segundo a policía nos informou de cerca dos 22 graos negativos. Foron extremadamente simpáticos e, un dos vixías falaba algo de inglés e, o outro só un pouco de alemán, nos levaron ao hotel e, nos dixeron que realmente tiñamos feito mal, pois, debiamos previr o taxista adstrito para o regreso.

Logo, o primeiro día da conferencia, sobre os últimos días de Lenine na Casa Grande, nos comezaron por contar que o día 23 de decembro de 1922, el comezou a ditar o seu testamento político, a súa secretaria Maria Volódicheva. O inicio da conferencia hai sido con algúns datos biográficos de Lenine. Así, a familia de Lenine, eran o que chamaban rusos novos, dado que eran de ascendencia moi distinguida, en termos étnicos, que, no entanto, se converteran en rusos.

Entrecruzaban distinguidas ascendencias, como a alemá de Maria Alexandroivna, así como a de Ilia Nicoláevich que tamén, se integrara, no entanto, non deixaban de se sentir inmigrantes, de segunda xeración en Simbirsk, entre rusos das marxes do río Volga.

Vladímir, en casa era Volodia para os seus familiares, era o terceiro fillo e era considerado moito inquedo, gritaba moito e tiña uns ollos de color de avelá, comezou a andar moito tarde. Daba moitos trompazos e a familia tiña medo que tivese algo a ver pois, tiña unha cabeza moi grande en relación ao seu corpo. Vladimir, sempre foi un estudante exemplar, así como o seu irmán maior, Aleksandr Uliánov. Vladímir, tivo sempre moito éxito como estudante, merecendo un informe excelente, de seu director de estudos, Fiódor Kerenski, que era o pai do futuro presidente do goberno de transición ruso de seu nome Kerenski.

Como curiosidade, nos dixeron que o libro que máis estimaba  Vladímir, era “A cabana do tío Tomás” da escritora americana, Harriet  Beecher  Stowe, unha obra que describía a América e non a Rusia.

Fomos postos perante a idea, de que moita da formación de Lenine en termos políticos, así como a súa incansábel loita polo cambio da Rusia czarista, se ficou a deber a influencia de seu irmán maior, Aleksandr (este ingresara en 1883 na universidade de San Petersburgo, na facultade de matemáticas e de física). O ser un loitador contra o réxime imperial da Rusia e, de entre as súas actividades contra o réxime de entón, foi polo seu grupo político secreto, revolucionario de estudantes, o encargado, de fabricar as bombas para executar o czar. Esta conspiración foi descuberta e o seu irmán  Aleksandr foi prendido. Este podía ser non condenado á morte, no entanto, preferiu non delatar os seus compañeiros e asumir toda a responsabilidade na preparación do atentado. Ao ser executado, o seu irmán maior, pasou a ser Vladímir, tras a morte de seu pai, o que acorreu pouco tempo tras, o representante da familia.

Foi fornecida unha extensa biografía de Lenine ao final das conferencias, que aínda conservamos.

A conferencia, se adentou os últimos tempos de Lenine, pasados na Casa Grande, onde se acolleu, para recuperar a saúde, cousa que non foi posíbel.

Así, nos foron dados elementos para podermos conseguir máis datos biográficos de Lenine, desde os tempos de mozo estudante, dos seus varios enfrontamentos coas distinguidas reitorias e, sobre todo coa da universidade de Kazan.

Desde esta introdución, directamente pasamos para os tempos da Casa Grande (tamén coñecida como a Casa Grande de Gorki.

 Segundo nos foi dado escoitar, na altura, Lenine revelara unha preocupación moi grande, que expresou á súa secretaría, de que puidese haber unha excisión no partido. Por iso comezara por recomendar que sería moi desexábel, que no próximo congreso do partido, se levar unha serie de cambios, na súa estrutura política.

Fundamentalmente Lenine propuña dúas formulacións; unha sería a, de que a comisión planificadora de Estado, que na altura asesoraba a política económica, á cal lle fose concedida unha correcta capacidade (referíase a potestade) lexislativa; a outra, era a que o comité central do partido (CCP), pasase de ter só 27 membros, a dispor dun número que oscilase entre os 50 e os 100 membros.

Nos explicaron, que por detrás destas propostas, había a gran visión de anticipación de Lenine, e como tal, un cálculo político. E porqué? Pois, quería facer o mellor uso posíbel da súa recente alianza con Trotski. Este sería o prezo que acordaran, para tal (Trotski era partidario de ampliar o papel do estado na planificación da economía) mais, ao mesmo tempo, co alargamento Lenine tamén introducía un límite para a actuación a Trotski e, dos outros compoñentes do comité central do partido.

Xamais me esquezo dunhas palabras, que foron proxectadas ditadas na altura á súa secretaría por Lenine: “o camarada Stalin, ao se converter en secretario xeral, concentrou en súas mans, un poder ilimitado, e non estou convencido, de que sexa capaz do utilizar sempre con suficiente coidado, tanto como o poder. Por outro lado, o camarada  Trotski, demostra, na súa loita contra o comité central (era o caso especifico do comisariado do pobo), en relación cos medios de comunicación e, non soa, se caracteriza por seus dotes sobresalientes. É sen dúbida algunha, persoalmente o membro do actual comité central con maior capacidade, no entanto, ten demasiada seguridade en si mesmo, se preocupando demasiado pór o aspecto puramente administrativo das cousas”.

Lenine souben valorar cunha precisión e previsión extraordinaria, a  Stalin, e aínda que apreciase moito máis a Trotski, tamén lle coñecía perfectamente os seus defectos.

Non había unha esaxerada hipocrisía, segundo os conferenciantes, pois, tamén había erros na xestión de Lenine, fora este que deixou que Stalin se apodérase dos métodos e medios, administrativos (dominase o aparello do comité central), que Trotski e Piatakov se opuxesen ao excesivo optimismo de Zinóviev e Kámenev, e se había mostrado, tamén cunha comprensión algo dubidosa sobre a ortodoxia de Bujarín.

No entanto, na conferencia, o que ficou patente é que na hora de facer o testamento Lenine, non deixou de recoñecer que todos os seus camaradas eran culpabades das deficiencias que, agora quería salvar. Era a hora da verdade. No entanto, nin todos tomaron a ben ese seu testamento e, sobre todo Piatakov, o acusaba de ver todo desde o maior, ou sexa, en escala grande, este (Piatakoc) considerando que era unha “jactância” o seu esquematismo demasiado severo, por parte de Lenine.

Isto viña dunha correcta vía de compracencia de Lenine, con algúns desmandos ou vandalismos que ocorreran, entre os obreiros (cousas menores), que, no entanto, os seus adversarios, aproveitaron para o recriminar. O que realmente pasaba era que Lenine estaba moito máis atento e ligado ao mundo da ideoloxía, e sobre todo a súa aplicación correcta, considerando que, os pequenos accidentes de percorrido, deberían ser solucionados por estamentos moi máis básicos.  Lenine sempre supuxo que eses cometidos debían ser resoltos por outros seus camaradas encargados dunha xestión máis básica. De aí, tamén a necesidade de querer aumentar o número de compoñentes do comité central e distribuír mellor as súas competencias.

No segundo día da conferencia, se tratou máis dalgúns datos sobre a evolución da URSS, como por exemplo, cales foron as repúblicas socialistas soviéticas, que xuntaron dunha forma constitucional, dando orixe a Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS). Que esta se fundou, en 28 de decembro de 1922, na base das repúblicas, RSFS de Rusia, RSFS de Transcaucasia, RSS de Ucrania e RSS de Bielorusia. Estas catro son as fundadoras, o seu número chegou a ser ao longo dos anos 69 anos da existencia da unión, de 35 repúblicas, e á data do desmembramento da URSS en 1991, restaban 15.

Que cada unha das repúblicas, posuía bandeira propia en que predominaba a cor vermella e, onde figuraba en todas a fouce e o martelo. Igualmente cada unha tiña o seu himno, coa respectiva música e, onde se exaltaba a figura de Lenine o principal ideólogo da Revolución de Outubro e, primeiro gobernante da URSS. Tamén nos deron a coñecer, a Constitución de 1924, e a súa evolución, coas constantes alteracións ao longo dos tempos, especialmente as operadas en 1936 e a de 1977.

Estabamos na altura en que os destinos da URSS, estaban nas mans, do Secretario Xeral do PCUS, Leonid Brejnev, que precedera o celebre Nikita Khrushchov.

Que se notabilizou, no conflito cos Estados Unidos de John F, Kennedy, durante o bloqueo a Cuba e, os respectivos misiles, mais tamén, pola inesquecíbel anécdota, por el preconizada, na cesión da Asemblea Xeral das Nacións Unidas (ONU), onde se debatía o tema e, para se fixese ouvir, sacou un zapato e con golpes na bancada, chamou a atención da dita asemblea.

O día seguinte despois de terminaren os cursos, fixemos unha viaxe de tren a Leningrado (hoxe de novo San Petersburgo) e, despois de estar un dos días visitando a cidade, antiga capital da Rusia imperial, volvemos a Moscova, onde terminamos a nosa estadía, cunha noite de música e baile, no teatro Bolschoi.

Estas son algunhas das notas que co tempo se quedaran para sempre, na nosa parca memoria, e mesmo así, xamais esqueceremos o fascino que temos pola grande, diriamos enorme figura, de estadista, de ideólogo e de home da cultura, que foi Vladímir Uliánov, de feito  Lenine.

1 Comment

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.