Por Luís Bará
Grazas por ser, por existir. O mundo e a vida son máis grandes, máis habitábeis e máis humanos por ti. Pola túa grandeza e a túa humildade, por seres capaz de dar tanto, de darte, de entregarte en corpo e alma a unha causa, a da xustiza contra a impunidade, na que nos arrastraches co teu vendabal de enerxía e entusiasmo xuvenil. Que saibas que esa marca xa vai con nós e con nós fica para sempre.
Grazas por seguir o camiño recto, por non claudicar, por non dobregarte. Por non conxugar o verbo renderse nin nos tempos máis adversos, que ti quixeches que fosen de lealdade. Grazas pola dignidade e a grandeza da túa loita, sempre declinada en plural, en colectivo. Grazas inmensas por seres home de palabra, nos pensamentos e na acción. Nos principios e nos fins.
Grazas pola coraxe, pola afouteza. E tamén pola delicadeza, pola emoción e a fraxilidade das bágoas. Grazas pola corrente de simpatía que nos atravesou desde a primeira vez. Como no amor, quedamos prendidos a ti, á túa mirada limpa e soñadora, á túa nobreza, á túa voz calma e rexa no silencio de outros.
Grazas pola simpatía e pola bondade, que levabas tatuadas na pel, no rostro, nos ademáns. Grazas pola dozura e pola tenrura. E polo humor e polas risas. Grazas polos pasos compartidos en San Simón e Pontevedra, que fican tamén gravados nesta Terra e nesta pedra. Grazas polo goce inmenso da conversa, da camaradería e da complicidade.
Grazas por poñerte do noso lado, por abeirarnos, por entendernos, por compartir as nosas arelas. Por ser de aquí, da nosa tribu, sen distancias e sen artificios. Grazas, de verdade, por compartir os nosos soños.
Hoxe, no medio do baleiro e da rabia, quixera estar en Madrid para acompañarte, para dicirche que te queremos e que te lembraremos sempre. E para darlle a Justa unha inmensa aperta, inzada do amor, do respecto e da gratitude que hoxe sente toda a boa xente de Galiza que te coñeceu. Seguimos adiante, camiñando guiados pola súa luz.
Se el primero en comentar