De homes, cans e porcos (reseña de «Dhogs»)
En Doghs hai unha violencia primitiva e hipnótica, como a dun mal viaxe lixérsico ou como a dun pesadelo febril, onde as persoaxes se cruzan no fio do abismo e lle ven ós ollos ó demo, mestres o público, dende as súas cadeiras do teatro ou do cine, mesmo da súa casa, seleccionando as opcións de sufrimento, como nun videoxogo, asiste sen inmutarse a este puzzle diabólico, no que eu sinalaba algúns referentes, aínda que o propio director ten algúns máis: