A dereita teme o pasado e renega do seu coñecemento porque é un “pasado incómodo”, porque é un pasado do que se sente culpábel (é o seu pasado) e non quere asumir por el ningunha responsabilidade, nin sequera a de pedir perdón.
Ao estado, e non á sociedade que sufre continuamente recortes tamén en dereitos e liberdades, é a quen hai que reclamarlle esta débeda, que non debe ser só moral, senón tamén económica.
Damos conta de como se procurou na Galiza esa construción nacional a partir dunha exixida ruptura democrática con epicentro netamente galego, sen dependencias alleas.
Mais no verán de 1975, cando Mikel Lejarza volve a Galiza, xa non era un militante calquera de ETA, senón que pertencía ao seu Comité Executivo como responsábel das infraestruturas no Estado español.
Quase todo o que logramos mediante a luita organizada foi perdido porque a classe obreira deixou de pressionar o patronato e os sindicatos estám vendidos. De facto nom existe sindicalismo genuinamente de classe, combativo.
Non é doado onde remata a memoria da última xeración viva e comeza a historia. Este é o lugar onde está Ian Gibson, na intersección, e sempre me pareceu moi interesante.
