Estranhando a Fernando VII

Por Daniel Seixo

«Nin un paso atrás. Nin para tomar impulso».

Fidel Castro

Nos oitenta o meu pai saía de currar nunha obra na que a miúdo facía horas extra sen apenas seguridade laboral e tras un bocadillo rápido, comezaba a trabalhar nun campo no que a minha nai tínhame entretido como podía, porque entón, como agora, para saír adiante toda a familia debía faenar de sol a sol e iso da conciliación laboral nunca foi realmente unha preocupación real para a nosa sociedade. A minha casa era humilde, non souben o que era Internet ata fai non moito, a televisión víase na cocinha e as vacacións consistían en saír un par de días antes de trabalhar para acudir á praia ou as festas do pobo do lado. As viaxes de Curro seguen sendo desconhecidas para os meus pais e eu puiden conhecer algo apenas similar grazas a que eles sempre quixeron para min unha vida moi distinta á súa.

Por todo isto vexo á esquerda estranhando un tempo pasado e creo que non existe maior constatación da nosa derrota que esa. E impórtanme pouco os motivos, non sei se o discurso de Ana Iris removeuvos algo por dentro ó ver ao fin a unha persoa que non sexa Abascal plantando cara aos plans dun goberno sen oposición efectiva, se «Feria» supuxo para vós un remember como o pode ser «Cuéntame cómo pasó» para min ou se a puntual emisión do programa «Cachitos» no ente público vos fixo lembrar aquelas fins de semana entre fume e alcol barato. Se é así, a experiencia confirma que a memoria é selectiva, dado que non vos trouxo á memoria os pobos arrasados pola heroína, a desindustrialización, o fascismo campando libremente en demasiados discursos políticos e supostamente intelectuais e o opresivamente rancio do machismo e a homofobia en cada poro da nosa sociedade. En serio, non sei moi ben que vos leva a esquecer que xusto entón dilapidouse definitivamente calquera rastro de marxismo ou marxismo- leninismo da vida parlamentaria do estado espanhol. Porque se existe unha época na que asinamos a nosa submisión absoluta ao capitalismo foi precisamente aquela. Trátase exactamente disto, estades a estranhar o espelhismo do outro lado do muro, o engano, as falsas promesas que funcionaron como cebo para que agora mesmo nos atopemos reos dun modelo de sociedade que resulta de xeito evidente distópico.

Ver á esquerda mendigando un maior acceso ao consumo paréceme triste e á súa vez por desgraza lóxico

Esquecemos tamén que os nosos pais víronas e desexáronas para chegar a posuír unha pensión digna, a renuncia á formación educativa que moitos deles tiveron que encarar obrigatoriamente para botarse a trabalhar na burbulha especulativa da construcción ou en calquera outra misión laboral que lhes absorbeu ata o fígado antes de facelos envelhecer prematuramente, e que o abandono do rural e o seu estado actual comeza cunha migración interior que condenou a gran parte da península a probablemente converterse nun deserto social máis cedo que tarde. Esquecemos todo iso como esquecemos tamén as constantes privatizacións das empresas públicas durante a década dos oitenta e os noventa, a entrada na OTAN como garantes do sistema capitalista e a consolidación da perda absoluta da soberanía económica que supuxo a entrada na Unión Europea. E facémolo cegados polas mesmas promesas que entón cegaron ás xeracións que as viviron de primeira man, a promesa dun emprego estable, un apartamento, un coche, vacacións e unha familia coa que pasar o tempo libre. Promesa falsa entón e promesa igual de falsa a día de hoxe baixo o paraugas do capitalismo. Tras a caída do muro que nos separaba do único modelo de sociedade realmente eloxiable e alternativo ao capitalismo, o sistema deixou de necesitar soltarnos pequenas pílulas de estabilidade coa que manternos afastados da verdadeira vía á liberdade e o benestar social. A socialdemocracia foi entón un espelhismo e segue séndoo agora. E a pregunta é, de verdade non se dan conta vostedes de que están a suplicar ao sistema capitalista clemencia? En serio non se decatan de que se atopan de xeonlhos mendigando as migalhas do que vostedes mesmos producen? En serio esperan que o 1% que concentra o 99% da riqueza acceda a iso fronte a unha imaxe tan derrotada do que un día foi un pobo organizado e con principios firmes dispostos a ser defendidos custe o que custe nas rúas?

Hoxe o capital carece de incentivos para que as familias trabalhadoras medren en tamanho. Ao contrario, os recursos esgótanse, o planeta sofre e mediante a nova estratexia da falsa revolución ecolóxica encaminhamos un modelo social profundamente desigual no que mediante diversos mecanismos de caridade institucionalizada os estados capitalistas medirán a capacidade dos pobos para soportar miserias e explotación antes de rebelarse. E cando iso suceda, a represión será contundente facendo crer ó oprimido, mediante o control do discurso, que quen alza a voz son meros terroristas. Aínda que sen unha esquerda realmente en oposición frontal ao capitalismo, quizais nin resulte necesaria dita opresión. O noso papel non é protestar porque nos impidan comer un chuletón nun país que consume catro veces a cantidade de carne necesaria e no que a clase trabalhadora carece dun acceso puntual a unha alimentación saudábel baseada nunha dieta mediterránea inaccesíbel economicamente polo prezo dos produtos que a componhen, na cesta da compra dun país que renunciou á agricultura, a pesca e hoxe unicamente consume abundantemente carne procesada procedente de Nova Zelandia. Tampouco se basea a nosa tarefa en incentivar o acceso á propiedade da vivenda cando os nosos empregos ou as nosas expectativas vitais en demasiadas ocasións fannos non querer atarnos a un compartimento estanco para toda a vida, non precisamos un coche e tampouco nolo podemos permitir ambientalmente e aínda que a moitos lhes pareza molestar, nós si somos conscientes de que a factura ecolóxica desta sociedade global non pode seguir aumentando. Tamén nos falan de ter filhos coma se fósemos fodido ganado, retoman políticas natalistas por non retomar a Malthus e falan de roubarlhes cotizantes aos países africanos coma se o verdadeiramente sanguento non fose o roubo de recursos e soberanía. Créanme, o escudo social de África hai moito tempo que desapareceu do mapa e non existen muros que poidan impedir que un home se afaste da morte e a miseria. Tampouco os ideolóxicos.

Tras a caída do muro que nos separaba do único modelo de sociedade realmente eloxiable e alternativo ao capitalismo, o sistema deixou de necesitar soltarnos pequenas pílulas de estabilidade

Basta charlar con algún dos inmigrantes que chegaron ás nosas costas, basta con iso para poder ver que os seus problemas son os mesmos que os nosos, e que só con esa apertura de miras, só derrubando o noso profundo egocentrismo froito de gran parte dos nosos recentes erros, comprenderemos que a única solución pasa por ponherlhe fin a un sistema de explotación piramidal no que nós non somos os máis desfavorecidos, pero no que aos poucos se estreita a nosa base. O futuro non pasa por estranhar o pasado da Europa socialdemócrata, pasa por analizar experiencias como a China, na que un pobo organizado, un estado forte e unha soberanía absoluta ao servizo da innovación e o benestar social, lograron transformar a un país desgaxado pola agresión imperialista nunha potencia mundial que a día de hoxe parece non ter límites. Deveras, ver á esquerda mendigando un maior acceso ao consumo paréceme triste e á súa vez por desgraza lóxico. Triste polo futuro que nos espera se non logramos abandonar o cheiro a naftalina de certos discursos do xa cansino “contra Franco viviamos melhor” e lóxico porque se aínda non comprendemos que a renuncia aos nosos principios supuxo a nosa actual condena á irrelevancia política e social, se non logramos identificar o xogo trucado que o sistema capitalista impúxonos ao longo das últimas décadas e simplesmente queremos retroceder para apostar de novo neste inmenso casino, agarrámonos a discursos indefinidos sobre temas que poden ser interpretados ao gusto da extrema dereita ou a esquerda eternamente derrotada, o lóxico é que sigamos tentando estirar a nosa vida como unha clase social condenada a sobrevivir a duras penas de xeonlhos. Empénhanse vostedes en volver estranhar a Fernando VII.