En 1978 o pantasma da crise golpeou o sector naval, crise que xeraría todo un ciclo de conflitos, que alcanzaría a súa máxima tensión coa reconversión industrial levada a cabo co primeiro goberno do PSOE, e que supuxo a destrución de centos de postos de traballo.
Por Angelo Nero
Y los impunes con su águila negra,
con su uniforme de lápidas,
pudriendo el futuro con su mano dura
Silvia Delgado
Chamábase Elvira Parcero Rodríguez, só tiña vinte e un anos, e foi outra das vítimas, non debidamente recoñecidas e lembradas, da Transición Sanguenta. Faleceu tras as feridas moi graves producidas, durante unha carga levada a cabo pola Policía Armada, que disolveu unha manifestación de traballadores de Ascón, en Vigo, o 11 de abril de 1978, utilizando abundante material antidisturbios, pelotas de goma e botes de fume.
“Cento oitenta e catro días despois de comezar o conflito de Ascon, parece absolutamente podre. O comité de folga, apoiado por USO e a Intersindical Nacional Galega (ING), non controla a situación na rúa, onde a diario se rexistran incidencias, nin puido buscar unha alternativa. CCOO e UGT, minoritarias nas factorías, non foron quen de impoñer a solución negociada que defenden dende hai tempo, nin demostraron capacidade de convocatoria suficiente para controlar a situación.” O xornalista Gerardo González Martínez escribiu isto na súa crónica para El País sobre a folga de Ascón. Antes de xornalista fora deputado autonómico pola UCD, e despois asesor do PP na época de Fraga. Todo unha mostra de xornalismo obxectivo.
En 1978 o pantasma da crise golpeou o sector naval, crise que xeraría todo un ciclo de conflitos, que alcanzaría a súa máxima tensión coa reconversión industrial levada a cabo co primeiro goberno do PSOE, e que supuxo a destrución de centos de postos de traballo. E así ata hoxe, cando o sector naval, sobre todo nas comarcas de Vigo e Ferrol, vive a súa, quizais, derradeira e definitiva crise. Pero volvamos ás rúas daquel Vigo de 1978, onde a folga de Ascón duraría oito meses.
Entón sucedíanse as manifestacións, o bloqueo do ferrocarril, a ocupación de centros oficiais, que foron respondidas coa máxima dureza polos corpos policiais ao mando do gobernador civil de Pontevedra, Faustino Ramos, último presidente do Sindicato Nacional de Información da Organización Sindical Franquista. Nunha destas manifestacións, na actual rúa Urzaiz, Elvira Parcero é golpeada pola policía, que entra en estado crítico na residencia Almirante Vierna. Dez días despois, o 21 de abril, falecía a consecuencia dun derrame cerebral.
Elvira era traballadora do hospital POVISA, como a súa irmán Elisa, e ese día participara ían as dúas ó seu centro de traballo a participar nunha asemblea, cando se atoparon coa manifestación: “De repente, os policías comezaron a pegar moitos tiros e tratamos de escapar correndo”, dixo a irmán. Na fuxida Elvira caeu, unhas versións din que golpeada por unha porra policial, outras que foi alcanzada por un bote de fume. So acadou a pedirlle auxilio á súa irmán que declarou, lembrando aquela tarde: “Foi horrible, porque a xente que acudiu a axudarnos tamén recibiu golpes da policía”.
O xornal El País, nun artigo titulado «Manifestante ferida grave en Vigo», publicado o 11 de abril de 1978, daba conta do suceso: «Elvira Parcero Rodríguez, de vinte e un anos, sufriu lesións moi graves despois da primeira carga efectuada pola Policía Armada na rúa José Antonio, ao disolver unha manifestación de traballadores de Ascón, que momentos antes celebraran unha asemblea, segundo informa a axencia Efe. A moza foi recollida pola doutora Cruces, ás oito da tarde de onte, e trasladada á residencia Almirante Vierna, onde o seu estado foi cualificado de crítico. Ingresados na unidade de coidados intensivos, practicáronselle varios electroencefalogramas, cuxo resultado é o seguinte: «A ferida non presenta signos de violencia externa, aínda que aínda é pronto para emitir un ditame médico ao respecto. O xulgado foi informado e o médico forense fíxose cargo do caso.»
Durante as manifestacións no centro de Vigo fixéronse varias fogueiras por parte de grupos de manifestantes, e os bombeiros tiveron que intervir para apagalas. As forzas de orde pública realizaron varias cargas e lanzaron botes de fume e pelotas de goma contra os manifestantes”
A axencia EFE informou do seguinte xeito a noticia do seu funeral: “Unhas 1.500 persoas acudiron hoxe ao funeral da moza Elvira Parcero Rodríguez, de 21 anos, falecida onte na residencia Almirante Vierna. A moza foi recollida sen coñecemento durante unha manifestación polos traballadores de «Ascón», aínda que segundo a autopsia as causas da súa morte foron naturais, xa que o seu corpo non presentaba signos de violencia».
A súa nai contradeciu a versión oficial: “Non sei o que pasou, pero dáme a impresión de que matáronme á miña nena. Ela non tiña ningunha enfermidade, como se dixo por aí. Sempre estivo san, e moi san, e se morreu como morreu, é porque pasou algo anormal ese día.”
O conflito de Ascón deixou moitas vítimas, Elvira non foi a única, aínda que, coma ela, todas quedaron esquecidas. Tras a folga, a empresa non parou de destruír emprego, ata que o goberno do PSOE, nos albores da reconversión industrial, o 1 de marzo de 1984, decretou o fin da súa actividade produtiva. Isto xerou, segundo sinala a Asociación Universitaria Elvira Parcero, formada na Facultade de Xeografía e Historia da USC: “Uns anos de angustia e incerteza que se traducen nun elevado número de divorcios, crises nerviosas, enfermidades cardíacas e mortes prematuras entre os estaleiros. traballadores. Moitos destes traballadores foron atendidos en hospitais psiquiátricos mediante un acordo amistoso alcanzado polo comité de empresa coa Deputación, xa que a Seguridade Social non contemplaba este tipo de tratamento”.
O 1 de febreiro de 1985, un ano despois de que o goberno socialista decretase a fin de Ascón, o xornal El País informaba da noticia dunha nova vítima da reconversión: “Un obreiro do estaleiro de Ascón, Cándido Otero Collazo, apareceu aforcado onte na casa dunha das súas irmás, na parroquia viguesa de Teis. Otero Collazo, que tiña 44 anos, estaba casado e era pai de dous fillos, de 13 e 7 anos, foi atopado cunha corda ao pescozo que previamente atara a unha tira de ferro, informa a Efe. No peto da vítima atopouse unha nota na que o traballador indica que tomara a determinación polos problemas que atravesa a súa empresa”.
Se el primero en comentar