Eleccións nos Estados Unidos da América do Norte

O sistema que actualmente se utiliza nos USA, foi implantado en 1804, aprobada pola 12 Emenda da Constitución, que determinaba que a elección do presidente e do vicepresidente, se facían nunha única candidatura

Por Jose Vieira | 5/11/2024

O sistema de electoral nos Estados Unidos da América do Norte (USA), é realmente moi curioso, pois, presume de ser unha democracia plena e, a pesar do declarar contraventos e mareas, é o único país que alarde dese sistema político e, no entanto, un demandante a presidir ao país, pode obter a maioría dos votos expresados populares e, mesmo así, perder as eleccións.

Esta estraña forma de eleccións, ten se feito sentir á praza do percorrido da historia dos USA, pois, tal situación de seren “corrixidos os resultados”, aconteceu cinco veces, até hoxe.

Tratase, do poder da institución, chamada COLEXIO ELECTORAL, de poder corrixir o sentido da votación popular, sempre e cando non lle pareza ben o demandante gañador. A noso ver se trata da introdución dun elemento, que ao filtrar as ganas populares, a través dunha imposición elitista, determina que debe ser o gañador ou quen non debe ser.

Recordemos, que foi o que pasou, nas aínda presentes eleccións de 2016, que ganancia no Colexio Electoral, o demandante Donald Trump, que as tiña perdido na votación popular, para a demandante Hillary Clinton.

Como se acostuma dicir en linguaxe deportiva, “o que gañou no terreo de xogo, perdeu na secretaría”.

Se nos reportarmos aos fundadores dos USA, non tiñan este inventado a intervención decisiva dun tal órgano ou institución, o que aconteceu, é que copiaran esta institución, que existía na Europa, coa finalidade de lexitimar os imperios e os seus respectivos emperadores, “o que aconteceu durante centenares de anos”.

Coa debida venia transcribiremos: “o Sacro Imperio Romano Xermánico, foi unha confederación de territorios que estivo patente na Europa Central, desde o ano de 962 até 1806 e, neste caso, o emperador non seguía unha liña hereditaria, mais si, eran elixidos polos tales colexios de electores” (que representaban os intereses dunhas clases elitistas e relixiosas de entón).

Así, que dunha maneira case sen excepcións, o sistema de colexios electorais, a impor un demandante distinguido do que gañou nas urnas as votacións, non consta nas democracias occidentais e, en especial na Europa.

Cando foi editada (escrita) a Constitución dos USA, no ano de 1787, o delegado da Pensilvania, James Wilson, propuxo na altura que o presidente debía ser elixido por votación popular. Non foi unha resolución unánime.

Foi unha larga e intensa discusión que durou segundo rezan as crónicas 21 días e, que por fin como diría James Madison, que non simpatizaba co sistema do Sacro Imperio Románico Xermánico, sempre se referiu como o sistema resultou de extensión e intensidade do debate e, como tal “produto da fatiga e da impaciencia” dos intervenientes na redacción dos textos en cuestión.

O sistema que actualmente se utiliza nos USA, foi implantado en 1804, aprobada pola 12 Emenda da Constitución, que determinaba que a elección do presidente e do vicepresidente, se facían nunha única candidatura, mais que os votos electorais, serían separados, de acordo coa Emenda referida.

No entanto, imos referir os poucos países que se serviron ou se serven de institucións do tipo de Colexios electorais:

– Na Europa, Finlandia creou un Colexio Electoral, para elixir o seu presidente en 1925

– Francia utilizou de forma esporádica ese procedemento en 1958

– Chile o adoptou o ano de 1828

– Arxentina fixo o mesmo o ano de 1853

– Colombia fixo o propio en 1821

Mas co pasar dos tempos, algúns destes países eliminaron o sistema, como segue:

– Francia en 1965

– Finlandia en 1994

– Chile en 1925

– Colombia en 1910

– Argentina en 1995

Podemos concluír, que quen mantén en solitario, o sistema de corrección dos resultados das eleccións populares, non é máis do que os USA.

Ficamos cunha dúbida que non sabemos resolver, mais que podemos deixar en aberto para que conste:

Será este un proceso realmente democrático, o de corrixir as votacións populares e universais?

Non só non sabemos, así como non nos parece correcto, responder quere negativamente quere pola positiva.

Como estamos habituados a ver os políticos da Unión Europea (EU), a copiara todo o que vén desde o USA, e dada a ausencia dunha cultura histórico/política dos máximos actuais dirixentes da EU, o que se esta a pasar, é un despersonalizar constante e continúo, dos dirixentes occidentais (enténdase da EU), por un seguidismo cobarde das imposicións dos imperios industriais e financeiros americanos.

Non podemos deixar de referir, que os países que aboliron o recurso aos Colexios Electorais, o que acabaron por facer é o recurso a unha segunda volta, en que restrinxiron, a competencia a un tipo de “embudo”, ou sexa, a unha carreira soamente entre os dous demandantes que máis votos tiveron na primeira volta.

Non obstante, nos USA, xurdiu un “convenio entre 17 estados”, designado por “Pacto Interestatal Nacional de Voto Popular (en inglés National Popular Vote Compact), onde están estados de diversos tamaños e peso poboacionais, incluíndo o propio distrito de Columbia (onde se sitúa a cidade de Washington), cuxo acordo entre eles, é de atribuír a presidencia ao demandante que obteña a maior cantidade de votos en todo o país.

O limitativo deste acordo, se sitúa en que para sexa adoptado tiña que ser subscrito por 270 votos, representativos dos estados americanos e, no momento, no momento das presentes eleccións (2024), soamente aglutinan 209 votos.

Non poderemos deixar de ter en consideración que quere a parelha de demandantes, democráticos, quere a parella republicana, non están ao servizo da poboación xeral americana, mais si dos seus arquimilionários patrocinadores e, por tanto, as súas promesas máis populares, como se acostuma dicir, “son palabras que as levan os ventos” pois, tras a ocupación polo novo residente da “Casa Branca”, o que se fará é o que lles diten os seus patróns, ou sexan os seus “Amos”.

De aí que na EU, dado que estamos a caer cada vez máis nunha estrema dereita, impulsada cada vez máis, polas ordes impostas polos “Amos do Mundo”, a través das prepotencias dos gobernos americanos e, completamente autista das necesidades e dereitos doa maioría da poboación do resto e en especial da poboación europea.

E para que isto funcione sen problemas, se manipula a comunicación social, e se estenden as falsas informas, orientadas a formar unha cultura do “si meu amo”.

Os Estados Unidos da América do Norte, continuarán con calquera dos demandantes que resolvan elixir como próximo presidente, continuarán a facer correr os seus súbditos europeos, para o cadafalso dunha confrontación nuclear, destrutora da humanidade.

Terminamos este, cognominando os dirixentes americanos como os exterminadores da humanidade e, nos uns tontos e abúlicos admiradores de quen nos envía para un cemiterio global.