A desigualdade económica, en calquera parte do mundo, entre homes e mulleres, ten moito máis a ver coa riqueza e menos cos salarios
Por Jose Vieira
Comezamos este texto, tentando mostrar un sentimento, que é en xeral, é entendido pola maioría das mulleres de todo o mundo.
Tratase do enorme problema da desigualdade social (e nesta queremos que caiban todas as distinguidas formas de de esa falta de equidade), que é unha lacra espantosa, persistindo actualmente e, que infelizmente vai crecendo.
Esta situación, non parece incomodar dun modo moi fortemente, os poucos gobernos do centro esquerda, aínda existentes e, claro está, que a predominancia de gobernos de dereita e extrema dereita, nas súas políticas, xamais se lles importan as necesidades dos máis débeis e desamparados, pois, o único obxectivo é enriquecer cada vez máis os seus patróns de extrema de dereita.
A desigualdade social, como é evidente, serán só danos colaterais para a dereita e extrema dereita.
O que estrañamos de forma espantosa é que mesmo así, con este adianto practicamente en crecendo, destas inxustas desigualdades, as poboacións continúen a votar, a dereita, ou sexa aos que os explotan e empobrecen.
Para nós, é algo incomprensíbel a non ser que a maioría dos votantes, sexa polo menos masoquistas!
Mais existe outra vertente que parece aínda máis incomprensíbel, é que dentro da desigualdade social, existe unha outra desigualdade persistente, que vota sempre ou maioritariamente a dereita.
Esta maioría, que podemos chamar entusiasta de dereita, está dentro da maioría dos desprotexidos e desiguais, ou sexa, é constituída polas mulleres.
COMO É ISTO PODE SER POSÍBEL?
É o mesmo que unha muller ao ser maltratada polo seu consorte, vaia de xeonllos, pedir ao maltratador, pedir que lle pegue con máis forza e todos os días.
Incomprensíbel non?
Recordemos unha frase que ficou célebre e, que a escribiu a filósofa francesa SIMONE DE BEAUVOIR (para nós unha das máis esclarecidas cabezas da corrente existencialista, conxuntamente co seu compañeiro Jean-Paul Sartre e, un pouco menos de acordo, mais tamén con Albert Camus), o seguinte: “…nunca esquezamos que basta unha única crise política, económica ou relixiosa, para que os dereitos das mulleres sexan postos en dúbida”.
Continuamos, cun comentario ao gran traballo desenvolvido pola Prêmio Nobel da Economía deste ano, Claudia Goldin, apuntando co dedo indicador e, que admiramos o seu excepcional traballo sobre as mulleres e as súas perspectivas futuras, mais que a consideramos unha OPTIMISTA militante.
Lamentamos, non ser tan optimistas como Goldin mais, realmente, non estamos sos nesta nosa observación e, sen nunca desmerecer a súa excelente investigación e calidade, quixemos facer esta introdución.
Queremos pedir a que cada un dos nosos queridos lectores, que teñan consciencia de que as dúas palabras, riqueza e salarios, son moitas veces tomadas como sinónimos e, necesariamente son cousas moi distinguidas.
Imos tentar esclarecer esa confusión para que non resten dúbidas.
Se nalgún momento o tempo, do mundo en que vivimos, as mulleres veñan a poder ter un traballo un salario igual a un home, para o mesmo traballo (salario igual para traballo igual, sen distinción de xénero), continuarán mesmo así, por detrás dos homes, pois, hoxe, por hoxe, a desigualdade económica, en calquera parte do mundo, entre homes e mulleres (podemos e debemos excluír a imposta polos distinguidos credos relixiosos), ten moito máis a ver coa riqueza e menos cos salarios.
Conforme enriba dixemos, imos esclarecer, para que non haxa dúbidas, o termo riqueza, que ao se utilizar suscita as confusións:
“o termo riqueza, para designar, o capital, ou sexa, os activos, as propiedades e en xeral o patrimonio”.
Sendo naturalmente innecesario buscar unha definición para salarios, pois, cada un de nós, sabe moito ben de que se trata.
De aí que dá noción de patrimonio, salda unha das orixes de que con salarios iguais, se manteñan as desigualdades nos xéneros.
Por esa razón, temos que alertar, que é na distribución das herdanzas, un dos puntos fulcrais da continuación das desigualdades.
Se ten vindo a constatar, é máis que evidente, o privilexio sutil, pero real, a atribución das partes máis importantes e vantaxosas das principais herdanzas, aos herdeiros homes, en desfavor das herdeiras mulleres, todo isto en prole de concentración da riqueza en man de homes, debaixo da compracencia notarial.
Se ollarmos para as estadísticas, tradicionais, podemos ver como está distribuída a riqueza e como tal, será esta emparcelada cando xa sexa unha herdanza.
Non restan dúbidas, que se estivésemos atentos á forma como se distribuíron o pasado século XX, as grandes herdanzas (posuidoras de riquezas infinitas, como por exemplo, os herdeiros da familia Rockfeller), non nos restarían calquera dúbidas de que a concentración está feita ou xa preparada, para ser entregada aos herdeiros homes e non as mulleres.
De acordo con “World Inequality Report” de 2022,
– 10% das familias máis ricas, teñen cerca de 76% da riqueza global.
– os 50% de rendementos máis inferiores, dispoñen de soamente un pouco menos do 2%.
Isto non tería a importancia que lle estamos a dar, neste texto, senón fosen maioritariamente os homes, os certos herdeiros desas 10% de familias, que teñen máis de 2/3 da riqueza mundial.
Para algúns dos maiores macroeconomistas mundiais, claro non afectos aos intereses do capitalismo liberal, americano e da U.E. (esta vendida aos intereses das corporacións dos Estados Unidos da América do Norte (de aquí en diante USA), a desigualdade da distribución da riqueza é a característica central e emblemática do capitalismo actual (por exemplo o di especificamente Thomas Piketty e non só).
Tamén recentes estudos estadísticos máis selectivos, viñeron a confirmar esta tendencia de que a distribución da riqueza, cae de forma inequívoca, preferentemente do lado dos homes.
Estes estudos teñen sido desenvolvidos un pouco por todo o mundo, que se interesa polo gravísimo problema da desigualdade social.
Claro que esta situación, de desigualdade manifesta, ten como consecuencia de arrastre, os mozos, que son seguidamente até hai separación hereditaria, as vítimas por orixe.
Estabamos recordando, unha expresión que todos coñecemos, por experiencia propia ou polas teas da TV, en que o casamento, é para toda a vida…mais cada un ten que ser fiel, … “quere na riqueza ou na pobreza”
O que acontece, basta ver cando unha parella se divorcia, a muller se caída cos fillos llos hai e, o conxugue masculino, en xeral co patrimonio.
Coa case sempre desculpa, de así poder pagar as pensións alimenticias e demais custos, de mantemento do conxugue separado, incluíndo os fillos.
Este tipo de desigualdade, está moito ben definida, a través dos estudos de sociólogos, como os efectuados Martin Konings, Lisa Adkins, Melinda Cooper, a que chamaron “economía dos activos”.
O mesmo se verificou estatisticamente, cando repartían empresas e, se diso se trataba, case sempre se quedaba o home coas máis rentabeis, coa mesma lóxica da anterior, poder soportar os gastos.
Desculpas que son pan comido, como popularmente se coñecen.
Destes estudos, sobre a desigualdade, non se ten ocupado, en España ou polo menos é testemuñal, mais si, moitos estudosos, un pouco espallados polo mundo, por exemplo, en universidades francesas e alemáns, por especialistas das áreas da economía e da socioloxía.
Por todas estas razóns, non comprendemos porque o colectivo feminino, que debía votar, cos partidos que, mais se preocupan coa desigualdade social e, sobre todo coa posibilidade de diminuír as diferenzas de xénero, que son naturalmente os partidos de esquerda.
Mas estrañamente o colectivo feminino, vota masivamente contra si propias, entregando “a alma” ao bandido, perdón entregan o voto a quen lles fai mal.
Cremos pensar, que se está perante a síndrome de Estocolmo, para non dicir, que o colectivo feminino, é masoquista.
Por último debemos referir as excelentes investigacións de Sibylle Gollac e Céline Bessière, ambas profesoras universitarias francesas e sociólogas, que produciron recentemente un excepcional traballo, titulado “The Gender of capital: How families perpetuate wealth inequality”.
Este libro aínda non está traducido a castelán, mais, existe en francés.
Se el primero en comentar