Por Jose Vieira
Todo o mundo, ten unha ambición, secreta ou non, no entanto ela existe, que é saber como decorrerá a súa existencia, ao medio e largo prazo, da súa pasaxe por este chamado “paraíso terreal”.
Como dunha análise, se tratase, de ciencia social, quere de socioloxía e psicoloxía, por momentos esta nosa abordaxe, dos actos que se describen, a continuación, se poden ver como posíbeis, dunha formalización estrutural. Neste sentido, nos aproximamos por veces de Claude Levi-Strauss, así como noutras ocasións nos aproximamos de Jacques Lacan ou de Louis Althusser, para finalmente, nos situarmos moi máis próximos de Michel Foucault.
Claro que no caso deste último, estamos moito máis próximos das súas obras posteriores, a súa experiencia como enviado especial a Revolución do Irán (ver a súa correspondencia de enviado especial no periódico italiano “ Il corriere della sera”), que lle valeu inmensas críticas posteriores de seus contemporáneos.
A nosa interpretación dos traxes, ten moito máis a ver, como se poderá ver na secuencia, coa obra “Surveiller et Punir”, que se traduce como Vixiar e castigar de Michel Foucault. Neste seu escrito, considera a sociedade moderna, co deseño das prisións (problema de arquitectura), “chamadas panópticas” termo que se debe a Jeremy Bentham e a seu irmán Samuel, que se podería indicar como locais onde un só vixiante, podía tomar un estrito control, sobre unha inmensidade de prisioneiros, no entanto estes nunca o vían. Parece, por tanto, algo diatópico.
Así, o que queremos deixar ben vincado, neste noso tema, é que o panoptismo do poder, nos terá domesticado e anestesiados, a través dunha vixilancia estrita, incondicional e abusiva, controlándonos e corrixindo, ou mellor castigando a seu belo pracer. Isto é o que probabelmente acontecera o día despois. Este será o aproveitamento das tecnoloxías dispoñíbeis na actualidade.
Con este, pequeno esclarecemento, se poderá entender dunha forma máis evidente, que as análises seguintes non son froito de observacións non sedimentadas nin estruturadas, pero estudadas e probadas. Sigamos agora os traxes do noso día a día.
Conforme fomos lendo, vendo e ouvindo, durante estes tempos de illamento, sempre estivo presente e continuará a estar, entre as poboacións, unha esperanza, que unhas veces parece máis forte e inquebrantábel, no entanto, outras veces, se nos presenta cun carácter máis débil, à medida que os números nos esmagan. É indubidable esta incerteza, que nos dá unha volúpia, que nos envolve e, nos torna máis susceptíbeis de aguantar as situacións adversas.
Para aqueles que chegaron ao final dos seus estudos secundarios, ao redor dos anos, 2008, con idades comprendidas entre os 17 e os 19 anos, hoxe estarán con máis o menos 12 anos máis. Terán entre os 29 e os 31 anos. Estes serán as xeracións que terán a responsabilidade de iren tomando as rédeas do poder.
Estes mozos, se habituaron a ouvir un conxunto de clamores, por parte dos gobernantes de quenda, en que estabamos a vivir por encima das súas e como non das nosas posibilidades, e que por tanto, tiñamos que regresar aos vellos tempos, isto como mínimo, ten un carácter de castigo bíblico. Non estamos, nin eses tempos, nin tan pouco as institucións que nos gobernaban, nos retiraron os progresos da civilización actual. No entanto, dun momento para o outro, os gobernantes de quenda, case que nos intimaran a que debiamos volver a vivir nas cavernas.
Non sería tan dramático, como nos referímonos encima, ao afirmar que temos que vivir outra vez en cavernas, no entanto, o que ficou dito, e está na mente das persoas, é que eramos uns gastadores e uns inconscientes.
Non podemos esquecer, que quen deixou desenvolver o efecto imitación, coas economías máis desenvolvidas, non foron outros que non, os que agora din que viviamos por cima das nosas posibilidades, ou sexa, os gobernos.
Non entendemos nada. Antes tiñamos que coller o tren da Europa desenvolvida, e pronto en seguida tiñamos que volver a andar de burro e vestidos coa pel das ovellas.
Esta situación, se prende esencialmente coa chegada ao poder, dun goberno dirixido por Mariano Rajoy, que planta o escenario en que as persoas, grazas a unha crise en que non tiñan a totalidade das responsabilidades, polo menos a maioría dos españois, nos recortan calidade de vida, os dereitos adquiridos desde longa e duras loitas reivindicativas, así como nos limita dunha maneira brutal, os nosos dereitos e garantías como cidadáns.
Todo isto acompañado, de que a culpa fora do anterior goberno. Como mínimo absurdo e ridículo.
Claro que estas políticas, do señor en cuestión, con ou non presión, dos organismos da Comunidade Europea, trouxeron o desemprego, inestabilidade social, perda de vivenda, por execución de hipotecas non resultas, aumento de pobreza, e consecuente e naturalmente, as mobilizacións cidadanías.
Como consecuencia inmediata, un crecemento significativo e altamente progresivo, do aumento das desigualdades entre os españois.
Como consecuencia case inmediata, se dá o afastamento, da cidadanía dos partidos tradicionais, por desconfianza das políticas proseguidas pois, cada vez máis, difunden en unísono unha cantilena común, temos que apertar o cinto pois, somos uns gastadores e a Europea nos impón, máis austeridade.
O que non nos dixeron é que quen fora os incapaces, inconscientes e incompetentes, co beneplácito dos gobernos, foran os bancos e caixas de crédito españolas. Eses é que se habían aproveitado, da sede de beneficios da banca europea, en especial da alemá, e só miraron os lucros inmediatos, esquecéndose que algún día terían que pagar (diferenza entre os xuros activos aos seus clientes e os pasivos aos financiadores).
Pero tamén coñecían os seus patróns, que cando non pagasen o que debían, o goberno de quenda, obrigaría o pobo español a pagar as débedas dos bancos. No non obstante, os inmensos lucros dos bancos, eran dos accionistas do banco, non do pobo que os rescatou.
No entanto, o clamor case se non escoitou, cando o mesmo señor, mentindo aos españois, inxectou miles de millóns de euros que os españois, terían que pagar, aos bancos que os desaloxaron das súas casas, sen polo menos calquera alternativa. Máis, dixen o seu ministro da Economía, o señor de Luís de Guindos, que eses miles de millóns, serían pagados integralmente pola banca, ao goberno de todos os españois e con xuros.
Se callar foron pagados, pero non a todos os españois, só a uns cantos, os partidos PP e PSOE diso saberán. No entanto a poboación pagada e de que maneira. Recortes brutais na saúde pública, entrega de servizos auxiliares de diagnostico aos particulares, fabulosos contratos con empresas para explotar instalacións públicas de saúde, por privados, co diñeiro de todos os españois. Por outro lado, recortes no ensino, falta de profesores, institutos, desadaptados, esforzo sobrehumanos de profesores sen medios para traballar eficientemente cos alumnos, libros de texto, a prezo de manuais universitarios, cando debían ser gratuítos. Cidadáns maiores desatendidos, descapacitados sen o apoio mínimo indispensábel, recortes en servizos esenciais aos cidadáns e como tal, a externalización de servizos esenciais, como a auga e os lixos, entre outros. Máis nestes casos, utilizando as estruturas desenvolvidas polos consellos, e recadando enormes lucros à custa do que é de todos e debía ser para todos.
No entanto, todas ás veces que viña a falar ao pobo, para que apertemos máis un furo no cinto, o facía por vídeo conferencia e, non admitía calquera pregunta, seguindo o modelo, fascista, como calquera prepotente ditador, o que faría envexa aos discursos hitlerianos.
Gustaríanos ter números correctos sobre os desfiuzamentos levados a efecto polos bancos, que recibiron o diñeiro, para pagar as súas débedas de refinanciamento, cos bancos estranxeiros, sobre todo, cos alemáns. No entanto, aínda hoxe, os certos números, están no segredo duns cantos. Pois os datos que se coñecen non son de todo fiábeis. Os bancos non tiveron que pagar o diñeiro que recibiron, pois quen tivo do pagar, non só o principal, como os xuros foi ao pobo español.
No entanto, os bancos continúan privados e algúns até foron entregados aos actuais exploradores polo custo dun euro. Inacreditábel, mais é a verdade núa e crúa.
No entanto, o pobo comezou a manifestar o seu descontento, a través dun aumento de manifestacións, provocado polo mal estar. Chegaron mesmo a atinxir as 112 manifestacións diarias, o ano de 2012, cando o ano anterior, pouco pasaron da metade, ou sexa, unhas 60 ao día. A pesar de todo, caio no esquecemento colectivo.
Como persoas obedientes, o marketing político e as falsas noticias sempre insistidas, polos organismos oficiais e afíns, logo nos acomodamos completamente domesticados e anestesiados, e como non podía deixar de ser, continuamos a ser clientes dos de sempre, como dunha tenda de ultramarinos, de toda a vida, ou sexa, votando aos partidos que nos desprezan e que nos seus discursos menten, mais afirman, hoxe as claras a volta a certa redención franquista.
Unha vez máis, se utiliza o panoptismo de Jeremy Bentham, que xa o século XVIII, o recordaba e que Foucault, o reformula, especialmente no seu libro, “Vixilancia e Castigo” pois así, quen non cumpre o desexado polos neofranquistas, será severamente castigado.
Había que eliminar as contestacións, de aí a vixilancia, e a denuncia (o chivatismo institucionalizado), tiña claro o goberno do PP. Non podía haber voces disonantes, estas tiñan que ser caladas de inmediato. Pronto tramitou unha lei, para acabar coas manifestacións, así como, non permitir nin escritos encontra as medidas indiscriminadamente tomadas, así como contra as opinións distinguidas.
Así, se retirou as posibilidades de reivindicar medidas contra os recortes, por iso se creo un clausurado represivo, retirando as posibilidades non soa de se manifestaren en contra, como escribir e publicar encontra. Se tratou da lei orgánica 4/2015, de 30 de marco, que entrou en vigor, o día 1 de xullo do mesmo ano. Esta lei, continúa no conxunto lexislativo español actual, unha vez máis mentindo o actual goberno de quenda.
Paralelamente a poboación española, comeza a ter consciencia de que a austeridade era só para o pobo e non para os ricos e importantes pois, estes se nutrían dun vehículo para aumentar a súa riqueza, autorizado polo poder ao uso, que era a corrupción, tomando como seus, os diñeiros de todos os españois.
Seguiamos os principios escolásticos, “olla para o que digo e xamais para o que fago”. Mensaxe repetida, para os menos frecuentadores deses locais de propaganda, desde a fe, renovada sistematicamente todas as semanas.
Esta corrupción, se fixo co beneplácito dos partidos dominantes, PP e PSOE, atinxindo valores impresionantes. Aínda hoxe non se ten un valor correcto da situación, pois aos partidos, non interesa ese esclarecemento. Que se saiba, de fonte segura, a maioría dos roubos, non só non foron repostos, como os que se beneficiaron á custa allea, andan polas rúas, ou cumpren condenas en estancias prisionais, onde disfrutan de condicións de hoteis de luxo (por exemplo o cuñado do rei). Non podemos deixar de referir, por gritante a situación, os impedimentos legais, levantados, pola xudicatura, contra a investigación a casa borbónica.
Curiosa é a forma como se defendían os partidos pois, a súa única finalidade era que todo se quedase no esquecemento. Así por estratexia e, para disfrute dunha pretendida moralidade, uns se atacaban aos outros, do seguinte modo, nós temos corruptos entre os nosos, no entanto, os vosos son moito máis corruptos que os nosos.
No entanto, as poboacións, a pesar dalgunhas oscilacións puntuais, nas eleccións, non cambian de bando, poden até aparecer novos partidos, cun pendor discursivo contra o sistema e a corrupción, no entanto, para o elector medio, o que os novos buscan é encontrar un lugar no poder, nen que sexa, metendo na gabeta, todo o que prometeron nas campañas políticas. Por iso os resultados, só se axitan, mais no fondo de traxe non alteran o panorama político.
Por exemplo Mariano Rajoy, a pesar de dispor dunha ampla maioría nas dúas cámaras, gobernou por decretos e, sempre se colocou por detrás de pantallas dixitais, para non ter que dar contas aos periodistas, con total desprezo polos cidadáns. Utilizou sempre o principio do pai tirano, “canto máis che pego, máis gústache de mi” (herdanza franquista).
Sempre o goberno en cuestión, fixo soportar os recortes e as perdas de servizos, ao pobo, ou sexa, aos que menos tiñan e, que eles sabían que aguantarían todo, pois a palabra de orde utilizada era e é o medo.
Este é unha herdanza, ben mantida e xestionada polos gobernantes, de calquera dos partidos que se ten alternado no goberno, despois da transición, que xamais existiu. Houben unicamente, unha operación leve de cosmética.
Co señor Rajoy do PP, os traballadores levaron cunha xubilación laboral, só posíbel en estados ditatoriais de pendor fascista. Este decreto de legalización da escravitude laboral, deixou indefensos e, á descrición total dos empregadores, miles de traballadores, deron total cobertura aos desexos e prepotencias da corporación de empresarios.
Subida de impostos, nomeadamente do IVA, que realmente penaliza os máis febles. Supresión de pagadas de Natal aos funcionarios públicos, etc., foron outras das medidas dos “amados” e fiedes partidos das poboacións, PP e PSOE.
No entanto, e a pesar das promesas (estas lévanos os ventos) e, pasado todo este tempo, todo continúa na mesma. Contratos por horas, días, despedimentos sen calquera fundamento, etc. discreción a lista.
A pesar, de segundo se di, estar no goberno actual, unha coalición, que se auto denomina de esquerda e social, no entanto, ningunha destas leis, enriba referidas, foron aínda derrogadas.
Todo isto e moi máis, pasou na man dos “salvadores da patria”, os PP, PSOE e posteriormente, ou sexa, na actualidade, transitou para a coalición, constituída, por PSOE, Esquerda Unida, Podemos e un etc., que os apoia, enriba referida, gozando esta de os beneficios da anestesia do pobo e, así continúa a utilizar as limitacións escravizantes da poboación. Non nós queremos alongar demasiado por que infelizmente case todo aínda está na memoria de case todos nós.
Isto pasou, e se estaba a pasar até ao decreto da Alarma, ocasionado, segundo parece por causa da pandemia, creando así as condicións de excepción. Están así creadas as condicións, para que os recortes nos dereitos e garantías dos cidadáns, non sexan repostas. Satisfacción no conxunto da coalición, que así se vén libres dunha situación incómoda.
Até agora, todo o que se está a pasar, segundo a maioría dos analistas, se debe a unha pandemia, descoñecida, ou polo menos moi difícil de controlar e, cunha incidencia de mortes en persoas maiores de 65 anos e, sobre todo, con outras patoloxías asociadas. Excelente ocasión para dar algo de soltura aos fondos de pensións de xubilación. Alivio para o goberno.
Falemos agora a crise xeral (incluímos a pandemia e a desaceleración económica, que en moitos casos, como nos Estados Unidos da América do Norte, que xa se encontraba en nítido decrescimento económico, multiplicador inferior á unidade), e que igualmente xa pasaba na xeneralidade, das maiores economías mundiais, en especial as dos G7. Esta situación tamén está a atinxir as economías dos países emerxentes, con fortes desaceleracións e até con crecementos negativos.
Houben unha excepción, se ficou a deber ás manipulacións de Wall Street, coa chamada financeirización da economía. No entanto, esta situación, tivo un xiro completo, no momento en que se implantou a crise sanitaria do coronavírus, que fixo caer a bolsa, para valores nunca visados. Pronto novo ciclo de entrega de cartos públicos. Con correspondente reequilíbrio temporal.
Trump, quixen salvar as aparencias e, fixo que a de a Reserva Federal, inxectase miles de millóns de dólares, de forma desesperada en Wall Street, para salvar a cara do Presidente, con vista, esencialmente a proximidade da súa campaña para a reelección a presidencia. A pesar desta inxeción a bolsa continúa a caer.
No planeta terráqueo, os gobernantes sexan, do oriente ou do occidente, sexan das máis distinguidas ideoloxías, se servirán da “conmoción global”, que esta pandemia arrastra consigo, para tratar de dar resposta e solución non só a súa extinción, como cambiar definitivamente os paradigmas políticos. Esta é unha primeira etapa.
Sen esquecer, que as prioridades a medio e largo prazo, son a creación de estratexias, que permitan obter os resultados económicas e sociais, máximos, o día despois, de superada a crise da pandemia.
Por iso mesmo, están facendo os chamados ensaios empíricos, para saber que ferramentas serán as máis útiles, e o momento máis adecuado para a súa aplicación, así como, en que estruturas económicas máis xerais se integrarán, para obter a máxima eficiencia dos medios investidos (falamos de beneficios).
Canto ao regreso de capitais, empregados nestas crises conxuntas, serán como sempre socializadas, mentres os beneficios, se destinarán a aumentar aínda máis, as desigualdades sociais. Quere isto dicir, que o 1% máis rico, se tornara, impresionantemente aínda máis rico, segundo algúns cálculos, se prevé que pasen a posuír máis do 70% da riqueza mundial restante.
Non é só vencer a pandemia, ou obter o máximo proveito financeiro, é esencial para o poder, o control total, de toda a poboación, para iso, xa detén os instrumentos necesarios, e os porán en marcha, na súa expresión máis sofisticada, ou sexa o control, segundo a segundo, de toda e calquera actividade que cada un desempeñe. Con isto queremos dicir, que en calquera momento, poden saber o que facemos, con quen estamos e o que dicimos. Máis, tenderán o perfil de cada un o que permitirá, con anticipación, controlar as posíbeis reaccións prevéndoas e prevíndoas.
Xa non será entón preciso, o facer dunha forma disfrazada ou sutil pois, as poboacións, dada a pandemia, xa están suficientemente domesticadas e anestesiadas, para aceptar todo.
Presentarán a caída da economía, como a responsábel, dos enormes gastos públicos, que foron necesarios para controlar e para resolver o problema da pandemia. Logo xuntarán a necesidade de encontrar financiamentos, que serán enormes, para pagar as débedas contraídas. Aí entrarán de novo a financeirización e como non, os ricos, a sacar os excepcionais beneficios do servizo da débeda, que o pobo tenderá que soportar. Unha vez máis socializar as perdas e privatizar os lucros.
Parece que non será difícil ver que os poderosos que teñen as chaves dos cofres, e perante esas necesidades, irán prestar os medios necesarios. Esta actuación está en todos os libros.
No entanto, só o farán, chupando o resto do sangue da humanidade en dificultades. Véxase o caso presente, en termos de fraternidade e solidariedade dos países do norte da Europa, expresada polo señor Wopke Hoekstra, ministro das finanzas holandés, como porta voz, do grupo do norte da Europa, no sentido de non mutualizar as futuras dividas dos países máis atinxidos da Europa.
No entanto, como antes dicimos, irán esixir un regreso dos capitais investidos en condicións non asumíbeis e, como tal, na súa función de prestamistas, cuxo cliente non pode pagar, nin o principal nin os xuros, serán os propietarios de todo. O mundo aínda será máis desigual.
Isto resulta, das políticas dos neoliberalismos, que afirmaban e afirman, que non é necesario sistemas de sanidade publica, nin de educación pública, nin calquera outro servizo para a sociedade.
Basta ver como esta política xa en curso, mostrou a súa ineficiencia, no ataque a pandemia, pois os hospitais, estaban completamente desequipados de materiais e de persoal, por virtude da teoría, que o que é bo, é ter menos estado (se fala nos saqueos a saúde pública, a favor da entrega aos privados). Non había equipamentos mínimos de para protección do persoal sanitario (a pesar de haber un problema recente de Ebola, pero non se investiu, antes se retiraron miles de millóns da sanidade publica), non se cubriron as baixas do persoal que se reformaba, non se aumentou os cadros de persoal, en virtude do aumento de idade dos usuarios, nin do aumento poboacional, etc.
Así, igualmente os estados en xeral, tampouco posúen capacidade para afrontar as dúas (pandemia e a crise económica) en seu conxunto.
Foron tan lonxe a desenvolver as desigualdades sociais e, tan ortodoxos coa aplicación das medidas de neoliberalismo, que se instalaron, definitivamente no que se chama “capitalismo catastrófico”. Este é un estado económico, que xa deixa de fóra toda a ética posíbel, por pouca que aínda exista, para ir uns pasos máis alén, pois a resposta do “capitalismo catastrófico”, é o saqueo patrimonial puro e simple, así como a eliminación de calquera dereito a dignidade humana, que non sexan ás clases do poder en xeral, e aos moito ricos en particular.
O día despois, pode que sexa o día soñado por esa clase de pocedentes, que desexan ardentemente, montar unha nova orde, socioeconómica, regresando a un novo estado fascista, de novo figurino, así como, aos xenocidios sociais, ás represións xeneralizadas, ás dominacións integrais da dignidade humana e, ao posíbel exterminio dos que contra esta corrente se levanten. O que para os donos do día despois, será facilísimo como veremos axiña.
Reparemos, que foi dada orde para a geolocalización de todos os individuos, a través dos seus terminais movedes, como forma de seguimento dos contactos, de coronavirus. Pero alguén en seu xuízo prefecto, cre que despois da pandemia estar controlada, se interrompa a vixilancia, constante e continúa sobre as poboacións?
Basta recordar, o escrito e os ensinamentos de Micel Foucault, que en 1975, publicou un libro, que traducido en portugués se chama “Vigilar e Castigar: nacemento das prisións” (como enriba referimos), onde o filosofo, nos recordaba que a vixilancia, sería unha das disciplinas que inevitabelmente os poderosos, irían lanzar man, para o dominio absoluto das poboacións, e como tal excluír os disonantes, eliminándoos. Traducimos unha súa frase, no libro en referencia: o exame da vixilancia, “é unha vista normalizadora, unha vixilancia que permite calificar, clasificar e castigar”.
A policía e a xustiza irán xuntas, empregando ambos os métodos científicos, ou sexa, a utilización do modelo empírico, pero non serán necesarias as vistas xudiciais, unha vez que cada un, estará de ante man condenado, segundo o seus intereses, pola vixilancia continúa, que autorizamos, aínda que con outras finalidades.
Se trata de máis un abuso de autoridade, que lexitimamos dunha forma inconsciente e, ao mesmo tempo ilegal, pois hai sido feita nun estado de excepción, non sendo explicitada en ningures do decreto. Ordes de boca a boca, e máis, mentindo na xustificación.
Estaremos todos vixiados 24 sobre 24 horas, en calquera sitio, en calquera lugar, xamais haberá privacidade, esteamos dentro o fóra de casa, esteamos coa familia, ou con amigos. Estaremos na terceira fase de que fala Foucault, a disciplina a que todos nós entregamos, para fins inconfesábeis.
As nosas interrogacións, xa non van só canto a data en que a pandemia estea controlada, nin tan pouco, se estaremos ben preparados para afrontar os respectivos refluxos que sempre existen.
Regresando ao panoptismo de Michel Foucault, coa geolocalización determinada, aparentemente conforme xa referimos, non se vai tratar de “ver sen ser visto”, o que vai acontecer é a imposición de determinadas condutas a multitude das persoas. El estudou o modelo abstracto dunha sociedade disciplinaria, “onde sería reformada a moral, a saúde, a industria, a instrución dos cargos públicos, a propia administración, a diminución destes e finalmente unha economía de vixilancia estrita. Todo isto está en movemento dalgunha maneira, facilitado a súa aplicación, polo momento da pandemia, no entanto, o seu empirismo se encontra instalado por todo o lado, así como a súa aplicación (ver por exemplo Gilles Deleuse).
Como casos observabades, recordamos algúns dos elementos xa en utilización a utilización de: drones, móbiles, cámaras web, programas de recoñecemento facial, sensores de proximidade, detectores de movemento, detectores de calor, cámaras de infra vermellos, cámaras de robots, secuencias de vídeo, sensores de fume, contactos magnéticos, cámaras de intemperies con radiofrecuencia, cámaras de baixa iluminación con coberturas até 120 metros, en total obscuridade, cámaras acuáticas, etc. Aplicados onde faga falta.
¿Que mundo nos van ofrecer os poderosos?
Será un mundo parecido ao actual, coas poboacións completamente domesticadas e satisfeita polos poderes permitiren que se respire algún ar, non pagado? Será que continuará a existir poboacións, que beberon auga natural e cristalina, non a pagando ao prezo de ouro? Será que as persoas poderán saír de casa sen ter que levar o documento de autorización no seu terminal, que permita que abandonen temporalmente o seu lugar? Será que as persoas poderán ter a alimentación que desexen, o terán que comer os preparados polos laboratorios das grandes compañías de alimentación impoñen?Será que as persoas poderán participar na vida colectiva, sen ter que previamente explicar o porqué da reunión, que por certo a vixilancia seguirá, podendo de inmediato entrar a suspender e a castigar?
Esta é só unha visión moi adocicada do que se espera que veña a ser o día despois de todo este conxunto indisociábel de crise.
Perante o que está xa à vista, a actual crise conxunta, fai admitir, que a gran Depresión, dos anos trinta do século XX, foi un xoguete de niños, en termos de económicos e sociais. Rezaremos, entón un réquiem, polas liberdades, dereitos e garantías dos cidadáns, pois chegamos ao seu fin.
Queremos terminar, pensando que se aproxima, dunha forma case imposíbel de deter, o sistema oligárquico, ditatorial e fascinante, proposto polo romancista, Aldous Huxley, cando escribiu e o describiu no seu famoso libro, “Un mundo Feliz” e que en portugués se chamou “O admirábel mundo Novo”.
Se el primero en comentar