O noso problema está na capacidade de recuperación da nosa economía, e que como temos dito variadas veces, os números que nos dan os medios de comunicación, servindo ao señor goberno, non son para nada fiábeis.
Por Jose Vieira
Temos insistido, unha e outra vez, en recomendar a máxima atención, en relación aos avisos que van aparecendo no horizonte.
No entanto, como bos clásicos, os homes que ditan as regras de comportamento, o goberno e os señores da oposición, só se rifan no campo de mensaxes dun optimismo, deliberadamente nos facemos mellor que os que están no goberno e estes, dicindo que todo está sobre control e que o futuro será, como mínimo, verdadeiramente cor de rosa.
O estraño, ou talvez non tanto, é que tamén de entra cada un dos exércitos dos partidos e do goberno, tampouco parece estar moito ben claro, o que se ten que facer, para atravesar o mar que nos rodea, sen mollar os pés. Creo que o que nos falta, é un novo Moisés.
Non parece haber dúbida, que o que temos vindo, infelizmente a alertar, que os tempos seguintes serán moi complicados, non só en termos sanitarios, como abrigo económicos e financeiros.
Estamos en tempo non xa de reflexións, máis ou menos optimistas, mais si, no momento de actuar, coa forza suficiente (non con medias tintas), para nos anticiparmos de forma eficaz as intemperies que se están a ver aparecer no horizonte.
Até ao momento temos visto os principais rexentes das varias orquestras que gobernan o mundo da economía, a viren de forma constante e continúa, coa sutileza que lles impón os cargos que ostentan, a cambiar o seu discurso, de optimismo, para menos optimismo, chegando mesmo a comezar a indicar, que van ter de cambiar as regras existentes.
Continuando coa imaxe dunha orquestra sinfónica, o que comezamos a ouvir, son sons que non se integran na harmonía da partitura.
Estes sons desgarrados, son os que algúns dos músicos producen ao sentir que existe na respectiva partitura que non cadrar coa marcha respectivo.
Non son voces do demo, o que son é persoas que polas circunstancias se tornaron máis sensíbeis aos sinais do horizonte. Se tratan de mariñeiros, que debido a súa experiencia no medio das tormentas, se queren previr, de acordo co vello dito dos pescadores, “quen vai para o mar se aviar en terra”.
Estamos neste momento, nunha situación en que, en que parece estar a caer sobre os nosos ombros, todas as tormentas que nos levaron a unha nova crise e, como todos sabemos, aínda non saímos plenamente das dúas últimas, por iso, esta visión, teñen moitas semellanzas coa vida dos pescadores, o seu día a día.
O noso problema está na capacidade de recuperación da nosa economía, e que como temos dito variadas veces, os números que nos dan os medios de comunicación, servindo ao señor goberno, non son para nada fiábeis.
Temos vindo a ouvir os membros do goberno dicir que sumo a locomotora económica que arrastra toda a Unión Europea, que creamos máis postos de traballo que ningún outro país comunitario.
Que o perspectivado, nos garante unha recuperación fulgurante e, finalmente o que vemos, o noso día a día, é que cada vez nos afundimos máis, nese mar de lama, que é onde nos encontramos.
Comecemos polos empregos creados e, o que verificamos, é que nin son tantos cantos as informacións gobernamentais indican, como algo moi máis grave, que tipo de empregos son xerados.
Naturalmente o que vemos a gran maioría, son precarios, de poucas horas en cada tándem de contratación, non deixando esperanza dunha vida, en que o traballador poda programar o día despois.
Supoñamos un individuo que quere constituír unha familia e, verifica que non será capaz de chegar ao fin do mes, pagando todos os gastos de manter a familia, mesmo que o conxuge tamén teña un traballo idéntico.
Dous traballadores que son precarios e que traballan por horas, que futuro poden esperar?
Moitos traballadores, se viran na imposibilidade de encontrar traballo, coas mínimas condicións de sustentación e, se trasladaron para seren traballadores autónomos.
Se pregunta: cantos destes traballadores saen a adiante?
Recordemos unha noticia destes días, en que se perspectivava, que as quebras de empresas pequenas e medias, que son o grande soporte da economía consumidora por excelencia, estarán abocadas a procesos de quebra do 24% das existentes (falamos de cerca de 1/4), no entanto, pensase que o próximo ano superen os 26%.
Coa perspectiva desta nova ola da variante de covid 19, a denominada pola Organización Mundial de Saúde (en siglas OMS), como “*Ómicron” que toda a economía mundial veña a se ralentizar de forma moi forte tendo, o Banco Goldman Sachs, estimado que non pasaría de cerca de 2% intertrimestral, o que significa que ficaria cerca de 3 puntos por debaixo do anteriormente estimado.
Mesmo para o ano de 2022, a cousa tampouco pinta moito mellor (no noso modesto pensar), pois, se “Omicron” se difunde dunha maneira, rápida e forte, parece que non chegará a restar aos 4,6 %, do crecemento da economía, uns 0,4%, como prevían os analistas do Goldman Sachs, pois, infelizmente sería aínda máis castigado o crecemento que non debía chegar sequera aos 4%.
Claro que esta nosa previsión ten como alicerces os estudos que se están desenvolvendo, con base na existencia dun novo desaceleramento da recuperación da economía, polas necesidades de contencións varias necesarias ao control da nova variante e, entón, aínda máis escépticos nos quedariamos.
Tamén queremos alertar, unha vez máis, que os señores dos bancos centrais máis importantes do mundo, como por exemplo o Presidente da Reserva Federal dos Estados Unidos da América, o señor Powell, perante a evolución da situación, teñen vindo a pasar dun franco optimismo, reiterando que a inflación existente, é conxuntural e, como tal, volveron todas as cousas ao seu leito, para ir a camiño de acelerar a retirada dos estímulos, á economía, como previamos en textos anteriores, a inflación existente xa non é tan transitoria como nos querían vender, habendo mesmo quen suxira a súa permanencia e respectivo aumento.
Non nos quere parecer, que o equilibrio, da oferta e da procura, estea nin próxima e, peor nin tan pouco se veslumbra. Por outro lado, tamén a retirada de estímulos á economía por parte da Reserva Federal, así como, a posíbel subida dos tipos de xuros, igualmente van facer que os mercados financeiros pasen a non poderen continuar, nunha especulación sen gardas como até agora.
No entanto, os mesmos que sutilmente deixan caer o escenario non agradábel que expuxemos (caso do xefe de fila dos economistas do referido banco, o señor Jan Hatzius), tamén din que debemos esperar, para ver.
Será que as medicinas para controlar as situacións que se aveciñan permiten unha tal pausa
A nosa contestación vai en sentido único. Mañá xa será probabelmente moito tarde.
Todo isto parece ser, nada máis nada menos do que un manto de incertezas, que caen sobre o mundo en que vivimos, mostrando que para o común dos mortais, o día de mañá, non será nin calmo nin tranquilo.
Como dicía un famoso profesor de Finanzas, que “o mundo dos negocios, era como o amor, isto é, nin calmo nin tranquilo”.
Se el primero en comentar