Ato em homenagem aos fusilados polo franquismo no Monte do Castro

Organizado por Vigo Antifascista celebrou-se um ato no hotel Junquera de Vigo, em homenagem aos 12 antifascistas assassinados polo franquismo no monte do Castro.

O porta-voz Xavier Moreda, familiar de 3 dos assassinados, (Manuel Moreda Outeiral, Constante e José Moreda Vázquez) além de relatar o acontecido o 10 de dezembro de há 85 anos, explicou a importância de recuperarmos a memória antifascista como um antídoto para enfrentar o avanço fascista na atualidade.

Cada dez de dezembro /  XAVIER MOREDA

Cada dez de dezembro, há  muitos anos, lembro ao meu avô, Cada dez de dezembro Constante Moreda Vazquez, ao que nunca conhecim, subindo ao monte do Castro, onde fora fuzilado com outros onze homens, três deles também da minha família: meu bisavô paterno, Manuel Moreda Outeiral, o irmao do meu avô, e mais o seu cunhado. Volto ao mesmo monte onde os fascistas erigiram umha cruz dos «caídos» que fora inaugurada polo próprio genocida, umha cruz «irresignificável» que o alcaide da cidade, Caballero, mantém vítima da mui trilhada, mas imprescindível definiçom, «franquismo sociológico».

Desde bem pequeno fum adotando avós por ondequer, perguntando sempre, onde está o avô? sempre umha resposta transformada, deformada polo silêncio decretado polo franquismo: «o avô morreu na guerra». Empecinado em conseguir respostas, conseguim talvez, iniciar na voz da minha nai as respostas do meu pai, numha terapia conjunta, iniciada quase sempre, dentro do «coche familiar», depois do Seat 600, quando já tínhamos um Seat 124. Recuperar a memória tem um efeito sanador contra a nostalgia enfermiza. Depois do luto necessário e nada consciente, e nom declarado explicitamente, iniciámos, sem que os meus pais o pretenderam, a sementeira do militante da memória antifascista, naquelas terapias quilométricas aprendendo os cantares do meu avô e da família, eram a única relaçom possível com os nossos mortos. Nom era só a dor.

O silêncio decretado estava carregado de gritos, e ainda que recordar é também voltar a sofrer ajudava-nos a ir criando umha nova realidade, porque falando, perguntando, escuitando, íamos construindo o nosso próprio relato, um cumprido processo que continua há mais de cinquenta anos. A memória nom é algo inamovível, é transformadora, e é como as verdades, revolucionária. Recuperamos a memória como gimnástica imprescindível, também, para construirmos umha nova realidade. A memória nom é algo inamovível, nom só é dor, a memória individual, familiar, e coletiva, é a, ou as leituras morais do inexorável passado.

Relembrar também é voltar a sofrer. É essencialmente o que somos e o que queremos ser, a construçom do nosso próprio relato contra a imposiçom da legalidade inventada à medida do fascismo estabelecido.

Ainda agora, 85 anos depois do início do genocidio galego, seguimos reconstruindo os feitos e buscando às famílias das vítimas da CAUSA 539/36, e de outras. Divulgamos e interpretamos para construir essa memória coletiva, dos feitos contados, a tragédia familiar converte-se convenientemente na épica necessária para continuar existindo, para seguir luitando contra o cinismo dos que utilizam a memória como verniz revolucionário, disfarce das suas carências.

A memória é antifascista tem umha utilidade e nom como essa especie de religiom civil inventada á medida das comparsas que acompanham sumisas, ás instituiçons que nom querem eliminar a lei de amnistía, sabendo a priori, que nom haverá as mudanzas jurídicas necessárias , para desfascistizar o anómalo Reino de Espanha, em quanto nom seja derrogada a lei de anistia.

Para os que entendemos o dever de memória, para os que o sentimos, sabemos que a MEMÓRIA ANTIFASCISTA tem multiples utilidades e hoje. 10 de dezembro, 85 anos depois dos fuzilamentos de: José Moreda Vázquez, Constante Moreda Vázquez, Manuel Acuña Gómez, Urbano Rodríguez Moledo, Manuel Moreda Outeiral, Luis Ferreira Vieitez, Luis Martínez Román, José González Andreu, Antonio Sayar Carrera, Manuel Núñez Álvarez, Fernando Lago Fernández, Fernando Costas Méndez, entregaremos a documentaçom a seis das famílias dos assassinados e explicaremos a necessidade da criaçom da

Oficina da Mémoria

Os assassinados polo fascismo, nom podem seguir sendo vítimas da falsa equidistância, nem da consequente e simplificadora história dos dous bandos explicada como um partido de futebol. No dia 20 de julho de 1936 iniciarom em Vigo, e em toda Galiza, um genocidio perfeitamente programado, Os seus assassinados, os nossos mortos, nom morrerom acidentalmente. Vigo Antifascista nom é umha associçom de danificados. É um coletivo de MEMÓRIA ANTIFASCISTA onde cabem todas aquelas pessoas que queiram ser ativistas, simpatizantes ou militantes que entendam que nom se pode renunciar a nengum tipo de luita.

Posteriormente, a escritora Xina Vega, familiar de Urbano Moledo, realizou umha intervençom na que descreveu como foi a vida dos antifascistas fusilados naquel fatídico dia.

A paz non é un estado / XINA VEGA

Xa van ben de anos desde que mulleres e homes razoables decidiran organizarse en asociacións que buscaban recuperar a historia e os corpos dos vencidos. Na primeira década dos dous mil aínda había testemuñas abondas, fontes orais de boa lei, cicatrices mal curadas… Houbo esperanza de que por fin se decidise que xa abondaba de cunetas, de que o estado emprendería a urxente tarefa de nomear o tabú de tantas décadas: aceptar, reparar, dignificar…

Van aló xa máis de vinte anos e estarrece comprobar o minguado das conquistas, todo o que se fixo foi insuficiente, paos de cego, cativas vitorias… Estamos xa en 2021 e os termos nos que a sociedade afronta o seu pasado non semellan en exceso diferentes. Os discursos de sempre, a mesma canseira, máis vale deixar as cousas como están, mirar para outro lado…

A dereita reármase empurrada polo novo auxe da besta totalitaria e entón escoitamos de novo versións revisionistas, lavados de cara do franquismo, intereseiras e frívolas interpretacións do pasado. Outra vez, nun dejà vu interminable, ecos de ecos…

Mentres tanto, as mulleres e homes que sosteñen a vindicación da memoria son máis vellos e seguen reuníndose este mes e moitos outros nunha loita cada vez máis agónica na busca dunha xustiza elemental. Son cada vez menos e cada vez están máis cansos, con todo, seguen sendo necesarios. Homes e mulleres razoables que buscan que se saiba, que se coñeza a historia atroz dun pobo que decidiu matarse entre si.

Este mes de setembro oía a Ian Gibson falar a propósito de “Donde acaba la memoria”, documental de Pablo Romero Fresco, que el protagoniza. Gibson falaba coa franqueza e a clarividencia de quen é e non é de aquí, da oportunidade que seguimos perdendo, sobre o crucial que continúa sendo que a dereita española acabe por aceptar a criminalidade do réxime de Franco e deixe dunha vez enterrar dignamente os mortos das cunetas. Esta continúa a ser unha conta pendente, capital para desenvolver a nosa forza, a nosa potencialidade, o noso futuro. Por máis que pasen anos, continuamos enfermos de pasado.

Segue sendo preciso dar conta dunha presenza que está en nós aínda mal debuxada, un fantasma incómodo e sucio. Segue sendo preciso ter o valor de situarse de diante da campa para escoitar os mortos e o eco que continúan producindo en nós. Necesitamos aínda un lugar para “escoitar e escoitarnos, para relacionarnos entre nós e cos que xa non están” porque isto vai, como hai ben pouco suxería avelina pérez e a súa obra Eco,v escenificada no campo de concentración de Oia, “dun silencio que me interpela, que te constitúe, que nos constitúe” e eu lembro aquelas palabras coas que Alberto Méndez comezara os “Girasoles ciegos: “o silencio é un espazo, unha oquidade onde nos refuxiamos, pero onde non nos atopamos nunca a salvo”.

Eu veño aquí en nome da familia dun dos asasinados no mes de decembro do 1936: Manuel Moreda, José Moreda, Manuel Acuña, Luis Ferreira, Luis Martínez, José González, Antonio Sayar, Manuel Núñez, Fernando Lago, Fernando Costa, Rosa Rosendo. E o meu tío avó Urbano Moledo.

Urbano Moledo, empregado de arbitrios, natural de Marín, dirixente no sindicato uxetista e un dos escasos autores do momento que conxugan na súa poesía e nas súas pezas teatrais a dobre vertente galeguista e socialista, foi fusilado pola súa actividade ao fronte do ateneo deportivo obreiro de Lavadores, acusado en xuízo sumarísimo de proporcionar armas ao resistentes ante o golpe fascista en Vigo.

Naquel decembro de 1936, este poeta e dramaturgo menor, chegou ao final tomándose en serio, negándose a renunciar naquilo no que cría. E por iso venceu na memoria das mulleres e os homes xustos e por iso continuamos recordándoo.

“A paz non é un estado é unha consecuencia”. Sigamos reivindicando a memoria dos caídos da República como exemplo de dignidade humana.

A continuaçom foi entregado aos familiares, os sumários das vítimas em formato digital, com o hino do antigo reino de Galiza de fundo.

O ato finalizou com o hino da pátria galega.

Seguimos comprometidos com a necessidade de recuperar a memória antifascista sem deturpaçons para lembrarmos a todas e todos aqueles que sufrírom a sem-razom fascista. E por suposto, como um estandarte de luita contra a ameaça fascista de hoje em dia.

Continuamos!

Frente ao avanço fascista, resposta popular!

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.