Análises das eleccións en Portugal. Unha olhada dende a esquerda crítica.

Por Jose Vieira

Sempre que se celebran eleccións en Portugal, con independencia dos resultados obtidos, se fan as máis diversas conjunturas, para non dicir que se fan analises.

É normal, como en todos os países democráticos, haber tantos modos de ver eses resultados cantos son os intervenientes nas eleccións. No entanto, no caso portugués, se debe xuntar unha idiosincrasia, moi peculiar das xentes dirixentes dos partidos en competición, e que serve un pouco para indicar esa diferenza notoria. En todos os países próximos das democracias europeas, os dirixentes políticos, aparecen ao final ou case ao final, da xornada electoral, a avaliar os resultados obtidos. Pois ben, en Portugal, tamén sucede o mesmo, só coa pequena distinción, é que nesa toma de posición, está a idiosincrasia, -“o resultado obtido, a pesar das  circunstancia  adversas, foron moi satisfactorios”, cando hai ocorrido un auténtico “ debacle”, todos os demais dirixentes, defenderán nesa noite, fronte aos militantes e xornalistas presentes, que –“dadas as condicións e as posibilidades  circunstanciais, obtivemos unha gran vitoria”-. Esta e unha característica, propia dos portugueses, desde os tempos da implantación da República (5 de 0utubre de 1910).

Antes destas últimas eleccións de 2019, o goberno do estado, estaba formado, por un despacho ministerial, en que os lugares foron cubertos por elementos do Partido Socialista, co apoio de de os partidos á súa esquerda, en termos de xeografía política, ou sexa, o Bloco de Esquerda e o PCP. A esta forma de gobernar e, con este tipo de conglomerado, popularmente chamouse a “Geringonça”. Cabe aquí tamén esclarecer, que tal termo, no significa, de modo algún, o que normalmente as persoas nalgúns países, traduciron como sendo unha “ chapuzada”, cousa que ocorre especialmente en España.

Primeiro Geringonça non é ningún collo de ocasión mal elaborado ou froito do acaso, así como non é nada que teña a ver cunha improvisación, de contornos aleatorios. Geringonça é, iso si, un instrumento, de boa elaboración, pensado e negociado, pero que non é nin habitual, nin está dentro das ríxidas regras do designado como “politicamente correcto”, de aí a confusión na tradución. É mellor e máis correcto ser indicado como algo innovador.

Posta esta advertencia, que nos parece importante pois, sempre se determina que todo o que se fai, en Portugal, ou son imbecilidades o propio de países subdesenvolvidos, “vox populis”, sobre todo en España.

Que aconteceu nas últimas eleccións de outubro de 2019?

Como primeira contestación seca e fría, temos os resultados indagados e oficiais conforme o cadro que segue

PartidoNº deputados nacionais % sobre o número de votos emitidos
Partido Socialista-OS10846,95
Partido Social  democrático-PSD7934,34
Bloco de Esquerda-BE198,26
Partido Comunista Português- PCP104,34
Centro Democrático Social -CDS-PP52,17
Partido Animales -PAN41,73
Partido Ecologista os Verdes-PEV20,86
Chega10,43
Ind. Liberal10,43
Libre10,43

Por outro lado, esta pregunta, ten sido respondida, dunha maneira moi simplista e, por veces como sendo, a revelación dunha falta de capacidade de coñecementos e educación, da poboación, sobre o que lle convén ou non.

Acontece que foron os Socialista que, durante os últimos catro anos que estiveron na xestión dos destinos do País, a pesar de non ter ganancia as anteriores eleccións. Tal foi posíbel, mercé dun acordo a tres, co Bloco de Esquerda, o Partido Comunista Portugués e o propio Partido Socialista, tendo este dirixido o País, sen ter ganancia as anteriores eleccións. A ese acordo se chamou, Geringonça, ou sexa, ese mecanismo innovador, xamais utilizado até entón.

Ao contrario, nas precedentes recentes eleccións de outubro, aconteceu o inverso, gañounas o partido Socialista, téndoas perdido a dereita, sendo esta algo penalizada.

Se repetirá agora un instrumento de apoio ao executivo, do tipo do anterior?

Estamos perfectamente convencidos, que agora non vai parecer necesario, ao Partido Socialista, repetir o instrumento do tipo anterior, para o seu mantemento no poder.

Antes había que conseguir un proceso de garantía de non haber traizóns, durante o percorrido lexislativo. Agora, ese aspecto, non parece incomodar a xeografía política do partido chamado a formar goberno. E aínda máis, cando por razóns estratéxicas, o mesmo partido sabe que durante a súa lexislatura, terá un apoio institucional, pola necesidade, dado que Portugal asumira unha Presidencia da Comunidade Europea.

Outra cousa é como poderá ser recomposto o despacho ministerial pois, esa será a “cabala” pois, haberá unha necesidade maiores perfís políticos dos compoñentes do novo executivo.

Ímonos centrar agora, en como votaron os portugueses e, o que quixeron transmitir, con esta súa votación aos señores políticos, mormente ao Partido Socialista, a quen permiten asumir de novo o poder.

Habitualmente se considera que as masas, en especial os portugueses, non posúen nin formación nin educación política capaz. Pero o que non se pode negar, é que, posúen unha outra calidade moitísimo importante que se chama “senso común”.

Pasando desa calidade de excelencia da poboación, observamos o antes o presidente do partido que gobernou na última lexislatura, para tentar saber cal sería as ganas políticas.

Así, o señor Primeiro Ministro, António Costa, a par de ter unha conxuntura favorábel, souben e iso é un mérito innegábel, ter dato a volta ás situacións de vergoña orzamentarias, comportándose como unha anguía en terreo lodoso. Coa conivencia dun ministro do calado de Centeno que, se tornou pola súa eficiencia, no home de moda na economía europea. Con isto queremos dicir que, souben sempre disfrazar as situacións de austeridade, con outras de alivio aínda que non suficientemente claras, mesturando as situacións de maneira, que o resultado fose atractivo, á primeira vista para a gran masa dos portugueses.

Pero iso se debe ao partido no goberno exclusivamente?

É evidente que a resposta é NON. Esencialmente se debe a unha forte intervención, especialmente dun dos socios dos socialistas, falamos do Partido Comunista Portugués e en menor medida do Bloco de Esquerda. Non resta dubidas que a falta ou inexistencia desta ponderación atenta de seus socios, o encosto do Partido Socialista, sería moi máis á dereita e como tal moi menos social.

¿Pero foi unha gobernación con inclinación social, a anterior lexislatura?

Igualmente a resposta é máis que evidente -NON

Cando un goberno se empeña en medidas de satisfacción de problemas de tesouraría, moi máis do que de finanzas reais, acaba, dentro dun cadro de actuación, en total posición de vergoña. A pesar de todas as estatísticas seren favorábeis. Todo isto o sabe o Primeiro Ministro, en exercicio. No entanto, tamén teñen a súa cota de responsabilidade e non pequena os partidos que soportaron o goberno. En moitas e variadas situacións acordaron con arranxos contra natura para que non houbese conflitos, sobre todo co Presidente da República.

Reparemos por exemplo en dous puntos esenciais, do estado social dos portugueses, falemos da educación por un lado e por outro da saúde.

Non pode haber un progreso social e, como tal unha subida de calidade de vida, en todos os seus aspectos ( mormente no profesional pois, xa aí están os novos rectos e desafíos profesionais así como, na cultura) da poboación, se non hai investimento no ensino e nos seus varios compoñentes (caso concreto, nos salarios conxelados dos profesores), e na investigación, como tal é un dos sectores completamente bloqueado. E, niso o goberno fallou completamente, habendo conivencia aínda que limitada de seus socios.

Pasemos á saúde, máis do mesmo, hospitais envellecidos, estruturas caducas, equipamentos deteriorados ou xa fóra de uso, falta de novos materiais, en resumo sector completamente abandonado polo actual goberno. Falta de profesionais en todos as escadas profesionais, carreiras bloqueadas e case inexistencia de investigación.  Flagrante erro do goberno nesta cuestión esencial, unha vez máis coa conivencia dos seus socios pois, viran desde o balcón a entrega da saúde a entidades privadas con apoios públicos, sen teren feito os deberes en tal situación.

Salario mínimo completamente desatualizado e, un goberno dun partido Socialista, apoiado por socios de esquerda, debía ter feito moito máis, non soa polos salarios mínimos, así como, polas respectivas pensións de xubilación. Completa complicidade ou conivencia dos seus socios de esquerda.

Porque non hai sido feita un real e eficaz xubilación fiscal?

Claro que este conxunto de gobernación as tiña todas para a facer, no entanto, foron trabados polo Presidente da República que non quixen perder a súa base de apoio, pensando desde xa nun segundo mandato.

Cando é necesario gobernar unha casa, non é só necesario xestionar mellor os fondos que se ten, tamén é necesario buscar o aumento de ingresos. Sen máis ingresos non se pode ter a ilusión dun maior desenvolvemento e eliminación das situacións de pobreza existentes, nin camiñar con ambición, para o desenvolvemento e, moi menos sustentábel.

Todas estas pequenas observacións, son elementos que a poboación portuguesa, sente e sentiu na carne, independentemente de ter máis ou menos formación política.

Entón o que os levou a dar a maioría de votos, aínda que de forma condicionada, ao Partido Socialista, a Bloco de Esquerda e ao PCP?

Precisamente a constatación de todas estas faltas e, que, por tanto, necesitaban dun partido, que tivese un discurso máis social do que ofrecían os habituais  PSD e  CDS, por un lado, así como a sensación do curto que se  quedou o partido no goberno en curso, o Partido Socialista, chamaron as células do SENSO COMÚN, da poboación portuguesa, a non dar o chamado cheque en branco, ao Partido Socialista, mantendo a necesaria vixilancia polos antigos socios, como súa garantía.

Esta foi e é, unha razón de peso, no entanto, tamén é o recoñecemento, de que sobre os  aspetos sociais, está case todo por facer e, coa esquerda de vixilancia, o goberno que saír do Partido Socialista, terá que negociar caso a caso, cada  lote de medidas a non ser, que queira perder a súa base de apoio, facendo os necesarios arranxos coa dereita, o sexa co  PSD.

Por último queremos reafirmar que a maioría non foi posíbel para o Partido Socialista, polo bo senso do pobo portugués, así como, polo erro continuado e constante, do namoro repetido polo Primeiro Ministro António Costa de tentar “pescar” casamentos e apoios onde xamais os terá, ou sexa á dereita.

Jose Vieira foi profesor de Economía en universidades de Portugal, España e Mozambique, colaborador de diversos medios como o Jornal de Noticias, o Jornal da Feira e o Diario de Noticias, e participou activamente na Revoluçao dos Cravos en Porto. Actualmente, residindo na Galiza, forma parte de diversas iniciativas memorialistas e culturais, como a Asociación Memoria Histórica 28 de Agosto de Cangas ou o Ateneo de Moaña.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.