As autoridades obrigaron a Maribel a poñer na súa necrolóxica: “morto por accidente”, e cando lle comentou que quería outro cadaleito, uns gardas civís dixéronlle que “cando matan a un policía méteno nunha caixa de 7.000 pesetas”.
Por Angelo Nero
Foi o 12 de xuño de 1976, hai 46 anos, cando o grupo Alarma -non confundir con Alarma!!! o trío liderado por Manolo Tena, en 1983- actuou na discoteca Jai Alai de Eibar, no III Certame da Canción Vasca, un dos moitos festivais que comezaron a reflectir as inquedanzas musicais, pero tamén sociais e políticas, dunha mocidade que comezaba a respirar, aínda que ós poucos, despois da longa noite de pedra do franquismo. Alberto Soliño Mazachs, un mozo que nacera 33 anos antes no barrio vigués de Bouzas, fixera a súa vida en Euskadi, e tiña unha tenda de electrodomésticos en Pasaia, aínda que a súa verdadeira paixón era a música, e a música levouno a alí, xa que era o baterista de Alarma.
Eran as tres da mañá. Remataron a actuación e, despois da adrenalina do público e dos focos, tocou recoller, e Alberto afanábase poñendo o bombo, as caixas e os platillos no coche, facendo un tetris co resto dos instrumentos do grupo, e díxolle ao cantante que levase o órgano, aínda que as portas estaban moi preto doutro vehículo que dificultaban as manobras. Así foi cando viu como o cantante do grupo discutía co dono do coche que lle impedía rematar a carga, e o home, alporizado, no medio da disputa, esgrimiu unha pistola e apuntoulle á barriga.
O home que non quixo mover o seu coche para que o cantante de Alarma rematase de cargar os instrumentos, chamábase Luis Carpintero Taravilla, e era garda civil, aínda que non estaba de servizo e, polo tanto, estaba vestido de paisano. Alberto tratou de mediar na discusión: «¿Que pasa? A xente enténdese falando!», díxolle, pero o axente primeiro disparou ao chan, despois golpeouno coa culata da pistola, fracturándolle o cranio e despois lle disparou a corta distancia.
A súa muller, Maribel González, ante unhas informacións que daban outra versión dos feitos, lembrou: «Ninguén puido tirarse encima del porque estaba armado. Foi o mesmo garda civil quen meteu no seu coche a un Alberto moribundo e deixouno tirado diante das urxencias do hospital despois de dicir que o matara», relata. Maribel quedou viúva e con tres fillos, a maior de cinco anos, cando se trasladou a Eibar para identificar o cadáver: «Estaba, como encollido, nunha caixa. Ao velo, collíno, agarrei a cabeza e os miolos quedaron na miña man. Díxome miña irmá: Déixao, deixalo!».
O goberno civil de Guipúzcoa, presidido polo franquista Juan María de Araluce (que perdería a vida o 4 de outubro dese ano nun atentado de ETA), publicou ao día seguinte unha lacónica nota de prensa: «Ouvo lugar unha discusión derivada, ao parecer, por diferenzas no aparcadoiro dun coche, durante o cal o garda civil, Luis Carpintero Taravilla, que alí se atopaba, fóra de servizo e vestido de paisano, utilizou a pistola que portaba, golpeando a Alberto Solino Mazas, tamén participante no citada discusión, 33 anos, natural de Bouzas, Vigo (Pontevedra) e residente en Pasaxes». Engadindo que o garda civil fora posto a disposición da autoridade xudicial, a pesar de que, aínda que nun principio estaba suspendido de traballo e soldo, non foi detido, e pouco despois tivo permiso para desprazarse a Cuenca.
As autoridades obrigaron a Maribel a poñer na súa necrolóxica: “morto por accidente”, e cando lle comentou que quería outro cadaleito, uns gardas civís dixéronlle que “cando matan a un policía méteno nunha caixa de 7.000 pesetas”. Maribel, que tiña entón 24 anos, conseguiu enterrar ao seu marido noutro cadaleito do cemiterio de Altza, en Donostia. Quedou con tres orfos de 5, 3 e 2 anos, nunha situación económica moi precaria e tivo que trasladarse á casa dos seus pais para sobrevivir.
O proceso xudicial levouse a cabo sen avisar á familia da vítima, e na sentenza o Estado viuse obrigado a pagar unha indemnización dun millón de pesetas, aínda que só recibiu unha parte.
O garda civil Luis Carpintero Taravilla foi suspendido das súas funcións en agosto de 1990, pero non polo asasinato do baterista vigués, senón por pertencer ao ilegal Sindicato Unificado da Garda Civil (SUGC), «permanecendo a disposición da Dirección Xeral do Corpo, con facultade de decidir sobre os novos destinos que se lle asignen.»
Se el primero en comentar