Fin do imperio americano

Os Estados Unidos, impuxeron sancións e bloqueos, a distinguidos países, Rusia, Irán e China, o que carrexou unha considerábel perda de oportunidades aos seus aliados

Por Jose Vieira

Nun texto anterior, falamos de equilibrios entre nacións e tamén, dos adiantos tecnolóxicos e, de máis elementos que tornan uns países máis poderosos que outros.

Tamén nesa altura, puñamos en cuestión, quen era quen, no enfrontamento científico e tecnolóxico, entre os Estados Unidos e a China. Pois que, en termos financeiros, sabemos que a China é o principal acredor dos Estados Unidos da América.

Tamén hoxe, reflectimos sobre a duración dos diversos imperios que sobre a terra se impuxeron. Se pensarmos que todos estes imperios, á praza da historia, duraron o que duraron e, por máis ben organizados e estratexicamente preparados, sempre acabaron por se volatilizar. A pregunta que se nos ocorre colocar é a seguinte:

A historia sempre se repite?

Así, mundo en que vivimos, se asemella moi a unha montaxe teatral, mais que ten sempre un desenlace idéntico e, este acaba por dar o nome á peza que se representa – un drama.

Como non podemos deixar de sinalar, o mundo despois de Bretton Woods, coñecida tamén como Conferencia Monetaria e Financeira das Nacións Unidas, que ocorreu nos Estados Unidos, sendo levada a cabo entre os días 1 e 22 de xullo de 1944. Era unha imposición necesidade, cuxa iniciativa partiu de Franklin Roosevelt, que serviu para regulamentar os equilibrios que resultarían do tras guerra.

Sendo creada nesa reunión, un organismo denominado BIRF, que viría a ser destinado a acelerar a reconstrución dos países, despois de terminada a Segunda Guerra Mundial. Deste organismo nacería o Banco Mundial e, máis se creou tamén na mesma conferencia o Fondo Monetario Internacional.

Na referida reunión estiveron presentes 44 países, que constituían os chamados aliados, contra o eixe, que era constituído pola Alemaña, Italia e Xapón.

Durante a conferencia de Bretton Woods, se decidiu adoptar o dólar estadounidense, como a divisa reserva de todos, comprometéndose os Estados Unidos a que a Reserva Federal (o seu Banco emisor e central), que se mantería como patrón, o ouro, e dade a súa convertibilidade. O dólar americano, tornábase así a moeda referencia das reservas dos distinguidos países.

Non podemos deixar de referir, que o ano de 1971 e, sendo presidente dos Estados Unidos, Richard Nixon, se abandonaría como patrón, o ouro, tornándose de forma impositiva, en súa substitución definitiva o dólar, que sería a referencia monetaria internacional.

Tratabase, na altura, da necesidade de emitir máis dólares, por virtude das grandes necesidades financeiras que os americanos estaban a ter coa guerra do Vietnam.

Estábase consolidando o imperialismo americano, o que ocorreu durante e tras Segunda Guerra Mundial.

Este foi o sistema ut ou sexa, baseada en dous piares esenciais, o dominio do dólar e, da presión militar, coas instalacións de bases militares, en territorio dos países seus socios, a que preferimos, pasar a chamar colonias. Esta última se concretou coa creación da OTAN (en inglés NATO), que xamais parou de crecer (con desprezo dos tratados internacionais que foran firmados).

Actualmente a América, se viña queixando, que os seus socios na Nato, non estaban a acompañar, o seu gasto militar na organización. O que os contrariaba moitísimo pois tiñan que dar saída as súas industrias militares.

Por iso coa invasión da Ucraína pola Rusia, comezaron a se cumprir os seus desexos, nos referimos aos Estados Unidos da América do Norte, máis poderoso, impondo a compra de armas e enviándoas para a Ucraína, así como, para as súas propias forzas armadas.

Véxase o aumento de divida de España, que aumentou en 7.000 millóns de euros, para permitir o envío de armas á Ucraína.

Retomemos o fío do texto e, recordemos que cada país tende a actuar, de forma xeral, en seu propio beneficio.

Posto isto, sabemos que nas dúas xeracións que precederon a Segunda Guerra Mundial, os homes da diplomacia americana, sempre foron alertando os seus presidentes, que probabelmente, o perigo futuro estaría nunha posíbel alianza entre a Rusia tras URSS e naturalmente a China.

Recordemos que as intervencións militares americanas, desde o final da Segunda Guerra Mundial, utilizado para a implantación deste imperio americano, que se estaba a impor a todo o mundo occidental, consolidando así, unha nova forma de colonización, máis sutil que as do pasado, non ten feito outra cousa, senón aproximar eses dous países, dada as constantes mentiras creadas para xustificar intervencións, en territorios alleos.

Os americanos, sempre actuaron en locais distantes do seu propio territorio, até o ataque as torres xemelgas en Nova Yorque e no Pentágono. Que precipitou unha nova saña imperialista, que para alén de ser concibida como unha cruzada do pasado (represalia polos ataques enriba referidos), mais que escondeu outras ambicións, moi máis egoístas e comerciais, dos seus grandes empresarios.

Se acelera o proceso de colonización, pola utilización do medo e das sancións económicas, entón utilizadas.

Claro que, a importancia do dólar americano (chamado dólar estándar), ten permitido á praza destes últimos 78 anos, o seu dominio e, aos seus diplomáticos, permitíndolle impor as políticas neoliberais, a todo o mundo, sen ter que lanzar sistematicamente man, das súas forzas militares.

Máis, a posición do chamado dólar estándar, permitiu que os Estados Unidos, puidesen financiar, a súa máquina de guerra e, os seus gasto coas campañas de invasións sistemáticas, que a pesar de todo levaron a efecto, emitindo letras de tesouro, como forma de financiamento.

Así, esta actuación, tivo como consecuencia que os déficits da Balanza de Pagados dos Estados Unidos, acabaron en depósitos nos Bancos Centrais dos países con superávit de pagados, na calidade de reservas.

No entanto, debemos recordar, que mesmo así, utilizaron as forzas militares, case sempre, con base de argumentos de mentira e, con intereses máis que inconfesábeis, case sempre para se apoderaren do petróleo do Próximo Oriente.

Os Estados Unidos, impuxeron sancións e bloqueos, a distinguidos países, Rusia, Irán e China, o que carrexou unha considerábel perda de oportunidades aos seus aliados (ao non poderen exportar para os países sancionados), que así se viran imposibilitados, de comerciar con eses países dunha forma normal.

Tamén, recentemente, confiscaron as reservas de ouro e divisas estranxeiras a países como a Venezuela, Afganistán e ultimamente á Rusia (en virtude da invasión a Ucraína), así como, neste último procedemento, levaron até á confiscación dos bens e contas bancarias dos cidadáns ricos deste país. Esta é unha machada na noción que tiñan moitos dos cidadáns ricos de países non aliados, de obter seguridade en moedas refuxio do occidente, para alén do dólar (libra e euro).

Nova perda de perspectiva.

Estabamos convencidos que a desdolarización da economía imperial americana, que se viña procesando a xa algún tempo, vería a ser efectuada por outros países e non polos propios americanos. E o curioso, é que mentres tanto se ía procesando, por outro lado “potenciaban a Rusia a construír os seus propios medios industriais de autosuficiencia”.

Por outro lado, os propios rusos, adeptos do modelo neoliberalista (de libre mercado), desenvolveron a agricultura, a produción de lácteos, e a industria en xeral, en virtude das sancións impostas polos americanos, tornándose así os máis autosuficientes posíbeis.

Digamos que os americanos foron os impulsionadores do seu desenvolvemento e, rapidamente, a Rusia se tornou o principal exportador de cereais do mundo.

Por outro lado, a diplomacia americana, coñecedora da submisión dos gobernos da Europa, teñen vindo a impor que as súas empresas abandonen os activos rusos.

Non debemos esquecer, que rapidamente, os dous xigantes americanos, Blackstone, Goldaman Sachs e moitos outros inversores americanos compraron o que foran obrigados a se desfacer (sentido da oportunidade) a Shell Oil.

Cremos mesmo que a confrontación dos estados Unidos máis a NATO, xa deixou de ser pasado, para os americanos, así como as xentes da Ucraína, pois, os desprazados, non entran na América, mais si nos países da Europa e da NATO.

Xa a algún tempo, que se notan movementos no sentido de ver como se podía pasar e desdolarizar o comercio internacional, a inversión e mesmo o servizo da débeda.

Mais hai máis razoes escuras, debemos recordar, as palabras da señora secretaría da Casa Branca, Victoria Nuland-Kagan, que ao ser inquirida polo senador republicano Marco Rubio, acabou por confesar que os americanos tiñan 26 laboratorios de armamento biolóxico situados na Ucraína. Esta situación contraría o tratado firmado o día 10 de abril de 1972, en que se prohibía a produción e a tenencia deste tipo de armamento (consideradas contravencións aos tratados firmados e, como tal suxeitos a sancións internacionais).

O referido tratado entrou en vigor no día 26 de marzo de 1975, que alén dos americanos firmaron e ratificaron, así como máis 182 países.

Así este é outro argumento dado polos colonizadores americanos, para alén do cerco que están a facer coa NATO, a Rusia, cando se tiña determinado, acordado e rectificado, segundo acordos igualmente firmados, de que esta, non se expandira para alén los límites acordados (non permitir a súa implantación nos antigos os países da URSS).

Tampouco cumpriron nin os americanos, nin a NATO.

O que pasou é que a NATO, cercou a Rusia, contra os acordos asinados con anterioridade.

E a América do Norte, instalou e desenvolveu, iso si, laboratorios de armas de destrución masiva biolóxicos (recordemos a declaración de Victoria Nuland-Kagan ao senador Marco Rubio), en número de 26, na Ucraína, de titularidade americana.

Máis, tamén se coñece que a América estivo envolvida no golpe de estado, que levou ao poder o actual primeiro ministro nacionalista de orixe xudía Volodímir Zalensk da Ucraína.

Máis erros non son necesario apuntar, para unha política errada e provocadora.

Terminamos este breve texto, dicindo que até parece que a Rusia tivo que responder militarmente a todo o máis, se crésemos que se trataba de máis un truco utilizado polos americanos, para obrigar os seus socios da Nato a contribuír máis, a comprar máis hardware militar aos Estados Unidos e, claro se quedasen máis “prendidos” á colonización do dólar, que estaba xa a dar indicacións de fraqueza.

O que, finalmente non entendemos, é como que os americanos están a cometer tantos erros políticos e de estratexia, con tanta rapidez, estando sen chamamento nin agravo a autodestruir o seu imperio.

Realmente os imperios son perecedoiros.

Se el primero en comentar

Dejar un Comentario

Tu dirección de correo no será publicada.




 

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.